به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «مقالات شمس در دو بخش و فصل فراهم آمده است. تا اواسط فصل اول یا همان دفتر اول، حضور شمس بیشتر از حضور مولاناست و از اواسط همین دفتر اول، داستان مولانا رفته‌رفته پر رنگ و پر رنگ‌تر می‌شود و شمس را در روند شکل‌گیری کلیت داستانی این کتاب هر لحظه بی‌تاب و بی‌تاب‌تر نشان می‌دهد تا خداحافظی جان‌سوز و جهان‌سوزش و سفارش‌هایش به بهاءولد هنگام رفتن.

به گزارش ایسنا، «تاریخ ایرانی» نوشت: جعفر شریف‌امامی، فرزند حاج محمدحسین نظام‌الاسلام، در ۲۷ خرداد ۱۲۹۱ شمسی در تهران متولد شد. پدرش یکی از روحانیون مشهور تهران در دوران قاجار بود که از ناصر‌الدین شاه لقب «معتمد‌الشریعه» و از مظفرالدین شاه لقب «نظام‌الاسلام» دریافت کرده بود. جعفر شریف‌امامی تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه شریف به پایان برد، دوران متوسطه را در مدرسه ایران و آلمان گذراند و دوره فنی هشت‌ ساله را در این مدرسه به پایان رساند. وی در این دوران زبان‌های آلمانی و فرانسه و انگلیسی را فراگرفت و پس از پایان تحصیل به استخدام وزارت طرق و شوارع درآمد. در سال ۱۳۱۲ به توصیه سیدمحمد امامی، امام جمعه وقت تهران، همراه ۳۰ نفر دیگر برای ادامه تحصیل به آلمان اعزام شد. وی چند سالی در آلمان مشغول تمرین و تحصیل بود و بعد از آن نیز با استفاده از یک بورس دولتی به سوئد اعزام شد و دو سالی نیز در آن کشور اشتغال به کار و تحصیل داشت تا اینکه چندی قبل از آغاز جنگ جهانی دوم با دریافت مدرک مهندسی برق، به تهران بازگشت و در سازمان راه‌آهن دولتی مشغول به کار شد.

به گزارش ایسنا، «تاریخ ایرانی» نوشت: محمدعلی فروغی مشهور به «ذکاءالملک دوم» به سال ۱۲۵۴ شمسی در تهران به دنیا آمد. پدرش محمدحسین ذکاءالملک اول زاده اصفهان بود و از خاندانی که در یک کلام تاجرانی اهل علم و فضل بودند. طرفه آن آقا مهدی پدربزرگ محمدعلی فروغی از متدینین اصفهان به شمار می‌آمد. فروغی در تهران از سن پنج سالگی تحت نظارت پدرش محمدحسین خان به وسیله اساتید خصوصی قرآن، شرعیات، زبان عربی و فارسی و فرانسه را آموخت. وی سپس در سال ۱۲۶۸ وارد مدرسه دارالفنون شد و به خاطر تسلط بر زبان‌های خارجی به ویژه فرانسه به عنوان «دانشیار» انتخاب شد که در واقع مترجم اسناد خارجی بود و مطالب را برای هم شاگردی‌های خود ترجمه می‌کرد. او ابتدا در دارالفنون به تحصیل طب پرداخت ولی چون کادر علمی ضعیفی در رشته طب دارالفنون بود و شخصاً نیز به آن رشته علاقه‌ای نشان نمی‌داد، به فلسفه و تاریخ و ادبیات روی آورد و ضمن تحصیل در دارالفنون به مدرسه صدر، مروی و سپهسالار رفت و فلسفه اسلامی آموخت. دانستن زبان فرانسه او را به صرافت انداخت تا جزوه‌هایی که حاوی شرح زندگی فلاسفه غرب بود را به فارسی ترجمه کند که حاصل این ترجمه‌ها بعدها در قالب کتاب «سیر حکمت در اروپا» مدون شد.

به گزارش ایسنا، روزنامه «ایران» در گردآوری برخی اظهار نظرها درباره نحوه مرگ امیرعباس هویدا نوشت:

«حجت‌الاسلام ‌هادی غفاری (۱۸ مرداد ۹۷):من هیچ نقشی در پرونده هویدا نداشتم و جرمم فقط این بود که در دادگاه علنی ۱۰ دقیقه به عنوان تماشاچی حضور داشتم... تا به دادگاه رسیدم، یکی از آقایان دادگاه بلند شد و من را در صف اول دادگاه جای داد و نزدیک هویدا نشاند. بعد که تقریباً دادگاه داشت تمام می‌شد و متهم را بیرون بردند، بلند شدم رفتم... هیچ کس جز آقای خلخالی و خدا نمی‌داند چه کسی هویدا را کشته است... 

به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «این روزها همزمان با برگزاری اجلاس سران کشورهای حاشیه دریای خزر بار دیگر بحث رژیم حقوقی این دریا و سهم ایران از آن، بر سر زبان‌ها افتاده است. شاه‌بیت گفت‌وگوها نیز این است: ایران و شوروی سابق، به عنوان دو کشور ساحلی دریای خزر، هر کدام مالک ۵۰ درصد از این دریا بوده‌اند و در معاهده ۱۹۲۱ و ۱۹۴۰ نیز که بین دو کشور امضا شده، این مالکیت ۵۰ درصدی به رسمیت شناخته شده است و با این مقدمه، این اتهام را وارد می‌کنند: «دولتمردان ایرانی، از حقوق ملت ایران و مالکیت ۵۰ درصدی ایران بر خزر عقب‌نشینی کرده‌اند و قرار است سهم ایران به ۱۱ تا ۲۰ درصد کاهش یابد.

به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «مهرداد پهلبد روز ۱۹ مرداد ۱۳۹۷ در سن ۱۰۱سالگی در لس‌آنجلس آمریکا از دنیا رفت. پهلبد را باید یکی از پرثبات‌ترین وزرا در دوره سلطنت خاندان پهلوی دانست. در روزگاری که به چشم برهم زدنی، زمام وزارتخانه‌ها با کوچک‌ترین تلاطمات سیاسی و البته تغییرات کابینه‌ها از دست وزرا خارج می‌شد، پهلبد از همه این قواعد و تحولات مستثنی بود.

به گزارش ایسنا، خبرآنلاین نوشت: «سابقه بلوای نان در عهد ناصری که به اعدام کلانتر بانفوذ تهران انجامید، زنگ خطری بود برای دربار قاجار که باید کم‌کم تن می‌داد به خروج از شیوه سنتی و بسته اداره کشور و در نظر گرفتن مصالح مردم در اداره کشور.

مظفرالدین شاه ۱۰ سالی بر ایران حکومت کرد. دوره حکومت وی از مهم‌ترین دوره‌های تاریخی ایران است؛ چرا که از پس ۵۰ سال اقتدار مطلق پدرش روی کار آمد و تن به امضای فرمان مشروطیت داد.

به گزارش ایسنا، «تاریخ ایرانی» در ادامه به نقل از دی‌ولت: روز هشتم ماه مه، یعنی در همان روزی که ۷۳ سال پیش جنگ جهانی دوم پایان گرفت، صدها تن از راست‌گرایان مانند هر سال در خیابان‌های شهر کوچک دمین رژه رفته و تاج گل‌های سوگواری را به آب‌های آن رودخانه کوچک سپردند. این عده از طریق این «رژه سوگواری» در واقع یاد و خاطره رویدادی را در پایان جنگ گرامی می‌دارند یعنی یاد و خاطره آن تقریبا هزار نفری که در این شهر کوچک واقع در مکلنبورگ، دست به خودکشی جمعی زدند.

به گزارش ایسنا، روزنامه قانون نوشت: «این بنده عاصی ستار، برای اجرای احکام شریعت غرای احمدی(ص) مطابق احکام صادره علمای اسلام، از جان و مال و اولاد و هستی خود، صرف‌ نظر کرده تا دولت جابره تبدیل به دولت عادله و قوانین حضرت سیدالمرسلین رویه و مسلک اهل اسلام شود.» (ستارخان قراچه‌داغی)

به گزارش ایسنا، ایران و افغانستان در یک جغرافیای زبانی قرار دارند و دارای اشتراک‌های فرهنگی و تاریخی بسیاری هستند. در سال‌های درگیری و جنگ در افغانستان و پس از آن بسیاری از مردم این سرزمین دیارشان را ترک کردند و راهی کشورهای دیگر از جمله ایران شدند. اغلب مهاجران افغانستانی در ایران به خاطر محدودیت‌هایی که برای اشتغال آن‌ها وجود دارد در کارهای ساختمانی و کارگری مشغول به کار شده‌اند. همچنین در این سال‌ها مسائلی مانند حق تحصیل کودکان افغان مطرح بوده و حاشیه‌هایی را به همراه داشته است. اخیرا نیز خبرهایی که از وضعیت نجیب مایل هروی ادیب افغانستانی رسید توجه‌ها را به سمت چهره‌های فرهنگی مهاجر افغان و وضعیت آن‌ها معطوف می‌کند.

این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا، درباره رمان تاریخی و نوشتن در  این‌ گونه ادبی اظهار کرد: اگر به رمان‌ها از قرن ۱۸ نگاه کنید می‌بینید اکثر آن‌ها به تاریخ گذشته توجه دارند و گاهی تاریخ و اسطوره با هم تلفیق می‌شود مانند «رومئو و ژولیت» و اکثر کارهای شکسپیر. در ایران هم رمان تاریخی داشتیم اما به صورت خودجوش نبوده است. نویسنده‌هایی پیش از انقلاب فعالیت داشتند  و بعد از انقلاب این مسئله کمرنگ‌تر شد.  نویسنده‌ای نداشتیم که بخواهد تاریخ را به صورت ادبیات داستانی درآورد. در حوزه رمان تاریخی کاهلی کرده‌ و از آن غافل شده‌ایم.