این نویسنده و منتقد ادبی در گفت‌وگو با ایسنا درباره ارزیابی‌اش از ادبیات در سالی که گذشت، اظهار کرد: نمی‌توانم بگویم سال گذشته نسبت به سال‌های قبل بهتر بوده یا بدتر؛ در حوره نشر هم کتاب‌های خوب منتشر شده و هم کتاب‌ها و ترجمه‌های بد که تعدادشان بسیار زیاد بود. همچنین نوشته‌های بیهوده و مقالات چرندی در مجلات دانشگاهی منتشر شد که برخی از آن‌ها آدم را از شدت عصبانیت به مرز جنون می‌کشاند. این کار فقط برای این انجام می‌شود که حضرات ارتقا بگیرند و پول مملکت را به باد بدهند.

به گزارش ایسنا به نقل از «اعتماد»، عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی در گفت‌وگوی پیش رو در ترسیم وضعیت حاضر ابتدا تصویری از وضعیت متعارض ایران در دوران نوگرایی می‌گوید. آشکارترین جلوه این تعارض را هم از جهت مفهومی و هم از جهت کارکردی در زندگی شهری در قالب چالش و حرکت به مفهومِ عام آن (Mobility) و زیست‌پذیری (liveability) می‌بیند.

او در ادامه بزرگ‌ترین چالش را در غربت ایران در ایران می‌بیند. از همین‌روی راهکار را در بازخوانی اندیشه و تمدن ایران‌شهری جست‌وجو می‌کند. به گمان او صلح و امید اجتماعی در رهگذر بازجان‌گرفتن تمدن ایران‌شهری در قلمرو این تمدن به‌دست خواهد آمد. خوشبختانه، نشانه‌های زندگی در این تمدن هم‌چنان یافت می‌شود. بنابراین، هم‌چنان می‌توان چشم‌انداز امیدورانه‌ای را ترسیم کرد.

این داستان‌نویس و مترجم در گفت‌وگو با ایسنا درباره ارزیابی‌اش از ادبیات در سالی که گذشت، اظهار کرد: فکر نمی‌کنم مسئله خاصی در ادبیات رخ داده باشد. تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که  شعر و داستان به لحاظ کمی نسبت به سال‌های قبل رشد داشت و داستان‌ها و شعرهای بیشتری به بازار آمد. همه این‌ها باید جداگانه بررسی شود تا بتوان گفت کدام‌شان بهتر و گامی به جلو بود.

او خاطرنشان کرد: در سال ۹۶ نسبت به سال ۹۵ شور بیشتری در ادبیات دیدم. غیر از این موضوع  فکر نمی‌کنم حادثه خاصی در ادبیات رخ داده باشد. 

این نویسنده در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ارزیابی‌اش از ادبیات در سالی که گذشت، اظهار کرد: سال خوب و درخشانی برای ادبیات نبود و کار خوبی نخواندم. تنها کتابی که خواندم و از خواندن آن لذت بردم کتاب «رهش» رضا امیرخانی بود که در این وانفسا، به اصطلاح آفتابه لنگ هفت دست و شام و نهار هیچی، این کتاب امیدوارکننده بود.

این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه نسبت به آثار تألیفی اظهار کرد: در ۳۰ سال اخیر ۹۸ درصد ویترین کتاب‌فروشی‌ها به آثار ترجمه  اختصاص یافته است و فقط این‌ کتاب‌ها به نمایش درآمده‌اند؛ در واقع نمایشی‌ که خواننده می‌بیند آثار ترجمه است. آثار نویسندگان داخلی از طرف مطبوعات، رادیو و تلویزیون مطرح نمی‌شوند.

او افزود:  برای ناشران نیز انتشار ترجمه آثار خارجی به‌صرفه‌تر است، مخصوصا وقتی پرحجم باشند و قیمت بالا داشته باشند. مصیبتی که مولفان داخلی گرفتارش شده‌اند این است که از همه طرف زیر فشار سانسور هستند، هم از طرف ارشاد، هم از طرف رادیو و تلویزیون و هم ناشران.

این نویسنده در گفت‌وگو با ایسنا، درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه به نسبت آثار تألیفی با بیان این‌که مخاطبان ایرانی تشنه ادبیات خوب هستند، گفت: مخاطبان راحت‌تر می‌توانند با ادبیات ایرانی ارتباط برقرار کنند زیرا نویسنده ایرانی از دغدغه‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن‌ها حرف می‌زند. اما کتاب‌هایی که در ایران ترجمه می‌شوند کتاب‌های برگزیده‌شده از میان هزاران جلد کتاب هستند و نویسنده‌های این کتاب‌ها نوبل گرفته و از فیلترهای مختلف گذشته‌اند. طبیعی است از این کتاب‌ها استقبال بهتری شود زیرا کتاب‌های شناخته‌شده‌تری هستند. یک رقابت ناجوانمردانه بین تألیف و ترجمه وجود دارد. اگر کتاب ایرانی خوبی هم وجود داشته باشد محدود و معدود است. مگر چند کتاب خوب در سال بیرون می‌آید که بهترین‌هایش بخواهد زیاد باشد؟ خود به خود از ترجمه استقبال بیشتری می‌شود.

به گزارش ایسنا، شفقنا در ادامه نوشت: همایون سامهیح می‌گوید: انتخاب حجت الاسلام یونسی به عنوان دستیار ویژه‌ای که کارش فقط رسیدگی به اقلیت‌ها و اقوام باشد کار بسیار عاقلانه و عالی‌ای بود.

او می‌گوید: اول انقلاب مشکلاتی برای جامعه ما بود مثلا رئیس انجمن کلیمیان تهران، آقای القانیان اعدام شد. در صورتی که اگر الان بود، بعید می‌دانم چنین حکمی برای ایشان صادر می‌شد. اما هرچه زمان گذشته است، وضعیت بهتر شده.

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «نام انور خامه‌ای بیش از هر چیز ما را یاد گروه «پنجاه و سه نفر»، حزب توده و انشعاب او و همفکرانش از این حزب می‌اندازد؛ گر چه دکتر خامه‌ای در آستانه صد‌ویک سالگی در کنج دِنج منزل خود، در روزهای فراغت از هیاهوی سیاسی دوران جوانی به سر می‌برد اما زمانی که از آن روزگار لب به سخن می‌گشاید، می‌شود حرارت آن ایام تاریخ معاصر ایران را از شراره واژه‌های بریده‌بریده‌اش حس کرد!

این مترجم در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه اظهار کرد: مردم کتابی را می‌خوانند که به برخی از نیازهای‌شان پاسخ می‌دهد؛ مثلا نیاز به سرگرم شدن، آموختن و تفکر در امور. برای خواننده‌ها  مهم نیست که نویسنده کتاب ایرانی است و یا خارجی، یا برای کدام کشور است؛ بلکه مهم این است که نیازهای‌شان برآورده شود.

این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه اظهار کرد: به نظر من تنوع موجود و عمیق طرح کردن مسائل، پرداخت جدی‌تر و آشنایی با فضاهای جدید از جمله دلایلی است که خواننده ایرانی را شایق‌ کند به آثار غربی توجه بیشتری نشان دهد.

او با بیان این‌که استقبال از آثار خارجی نمی‌تواند مشکلی داشته باشد، گفت: ادبیات جهان مانند اقیانوسی است که به هم پیوسته است. خواندن آثار غربی نمی‌تواند بد باشد البته به‌شرطی که این آثار عمیق باشند و رهاوردی برای خواننده‌ها در پی داشته باشند. البته باید به همان نسبت نویسندگان ایرانی تولید داشته باشند تا خواننده‌ها با خلأ مواجه نشوند و داستان ایرانی بتواند آن‌ها را جذب کند.

به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «فکرش را هم نمی‌کرد، به خواب هم ندیده بود که از مردم چیزی بخواهد و یک‌شبه رقمی چندصد میلیونی به حسابش واریز کنند و بعد این چند صد میلیون بشود، سه میلیارد. صادق زیباکلام قبل از زلزله غرب کشور استاد دانشگاهی بود که گهگاهی با اظهارات تند و آتشینش در عرصه سیاسی خیلی‌ها را به وجد می‌آورد و البته مخالف هم زیاد داشت. چهره‌ای اصلاح‌طلب که در انتخابات‌های اخیر در صفحه‌های شخصی‌اش صدایش را به گوش کاربرانی می‌رساند که هر روز شاهد تحلیل‌ها و البته حمایت‌های او از اصلاح‌طلبان و اعتدالیون بودند اما ٢١ آبان همه چیز تغییر کرد؛ ازگله و چندین شهر و روستای دیگر استان کرمانشاه لرزید و این‌ بار آقای سیاستمدار تصمیم گرفت چهره‌ای اجتماعی به خود بگیرد. یک فراخوان عمومی برای کمک به زلزله‌زدگان داد و «مردم هم حسابی ترکاندند» خودش این را می گوید. می‌گوید به خواب هم نمی‌دیدم که مردم این قدر از درخواست کمک به مردم زلزله‌زده استقبال کنند. به خاطر همین استقبال میلیاردی هم هست که می‌گوید تصمیم گرفته به همراه بعضی از سازمان‌های مردم‌نهاد «دهکده امید» بسازد؛ در روستای سراب ذهاب قادری.

به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «لنگ‌لنگان قدم برمی‌دارد. روی سرش کلاهی بافتنی است که آن را تا انتها پایین کشیده و با یک دست به عصایش تکیه داده و با دستی دیگر سطلی سفید را در دست گرفته است که کمک‌های مردم را جمع کند. به نیمه بازار ماهی‌فروش‌های رشت که می‌رسد، صدایش بلند می‌شود. «من مانده‌ام تنهای تنها» را می‌خواند. صدا، حالت چهره و دست کوچکی که برای بلندترشدن صدا روی صورتش قرار داده، در اوج تصنیف گلپونه‌ها آنچنان نشسته است که احساس می‌کنی پسرک تنهاترین انسان روی کره‌ زمین است. اوج صدایش حیرت‌آور است. درست همانجایی می‌خواند که مرحوم ایرج بسطامی، اوج تصنیف «گلپونه‌ها» را می‌خواند. ویدیوهای پسرک بارها در فضای مجازی بین کاربران با تحسین دست به دست شد. او در یکی از ویدیوهایی که از او در فضای مجازی منتشر شد، خودش را پوریا آبخشک از اهالی عباس‌آباد آستارا معرفی می‌کند. پوریا سال‌هاست با بیماری نرمی استخوان دست‌وپنجه نرم می‌کند و به همین دلیل پای شکسته‌اش درمان نشده و حالت طبیعی خود را از دست داده است.

حمید شکری خانقاه در گفت‌وگو با ایسنا، بیان کرد: ما در جامعه‌ای که سرمایه اجتماعی پایینی دارد، زندگی می‌کنیم. سرمایه اجتماعی چند مؤلفه‌ دارد که  شامل همدلی بین مردم و نهادها، مشارکت اجتماعی و اعتماد اجتماعی است.

دکتر علیرضا فلاحی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا افزود: سکونتگاه‌های انسانی در مناطق روستایی و شهری ایران و سایر کشورها بر روی بستری اتفاق می‌افتد که دارای زمینه (بستری که شهرها و روستاها سالیان سال شکل گرفته‌اند) و موضوع (ساختار سازه‌ها) هستند.

بیست‌وششم آبان‌ماه سالگرد تولد ۶۷سالگی شمس لنگرودی است؛ شاعری که می‌گوید جهان عوض شد و او و شعرش هم عوض شدند. حالا براساس آن چیزی که دارد، زندگی می‌کند؛ نه توقع‌ها و آرزوهایش.

ایسنا به مناسبت سالگرد تولد شمس لنگرودی با این هنرمند گفت‌وگویی داشته که متن آن در پی می‌آید.