گرگان نام شهر و شهرستان و نيز نام سرزميني باستاني در جنوب شرقي درياي خزر است. در زبان باستاني آن را گورگان و وركان و در زبان يوناني هيركان يا هيركانيا و در زبان عربي جرجان مي‌گفتند. شهر و شهرستاني كه امروز گرگان خوانده مي‌شود تا سال 1316 شمسي موسوم به استرآباد بود، و كل منطقه گرگان قديم، در تقسيمات كشوري امروز، استان گلستان نام دارد. رشد اوليه شهر در محدوده برج و باروي آن بود اما از سال 1290 به بعد رشد شهر بيشتر معطوف به جنوب و شرق شد و از سال  1317 به بعد نيز رشد شهر مجدداً در همان قسمت شرق و جنوب شرقي انجام گرفت. اما در دهه 1340 و 1350 روند رشد شهر تغيير نمود و شهر بصورت پراكنده و در تمام جبهه ها گسترش يافت كه بيشتر در امتداد خيابانها ايجاد شده بود . در دهه اخير نيز شهر اين الگوي رشد پراكنده در همه جهات را دنبال كرده كه بيشتر در جهات شمال شرقي و جنوب بوده است. اکنون «شهر گرگان» پس از شهر رشت، پرجمعیت ترین شهر شمال کشور است، نقش و عملکرد گرگان در جایگاه سکونتگاه برتر منطقه ای، حوزه نفوذ وسیع و رقم بالای مهاجرت های درون استانی و برون استانی از مهم ترین دلایل افزایش جمعیت در گرگان بوده است.

یک سال و نیم پس از آغاز جنگ جهانی اول، دولت ایران موفق شد، محصلین اعزامی به اروپا را به کشور بازگرداند، یکی از این افراد علی‌اکبر سیاسی، دانشجوی جامعه‌شناسی و روانشناسی و رئیس بعدی دانشگاه تهران، بود که پس از بازگشت به ایران به معلمی دارالفنون گمارده شد و در همان زمان پایه گذار موسسه‌ای به نام «کانون ایران جوان» شد که از جریانهای تاثیر گذار فرهنگی در ایران محسوب می‌شود. دکتر سیاسی در خاطرات خود درباره تاسیس این کانون چنین می‌نویسد:

نوجوان و موسیقی

پی . یونت[1] ( 1985)  در سال 1954 با موفقیت چشمگیر آهنگ راک اروند ده کلاک[2] اشاره به توسعه ی فرهنگ جدید موسیقی نوجوان و بدل شدن این رده ی سنی به هدف اول تهیه کنندگان بود. یک سال بعد ، ر. بروکس  از همین آهنگ برای فیلم خود با عنوان بلکبرد جانگل ، که مصائب زندگی یک نوجوان را به تصویر می کشید ، بهره برد. در سال 1954 ، الویس پرسلی[3] ، اولین آلبوم خود را تهیه کرد. آلبوم در بردارنده ی آهنگ هایی به سبک راک ، مخصوص نسل وی ، بود. الویس سعی کرد تا روح نسل خود را در آلبومش نمایان سازد. در دهه ی 1950 میلادی ، موسیقی راک مختص طبقه ی نوجوان شناخته شده و بسیاری از کشورهای حوزه ی آتلانتیک را فرا گرفت. در دهه ی 60 میلادی ، در ایالات متحده ، در بستر مخالفت با جنگ ویتنام ، موسیقی پاپ جایگزین راک شد. برای جوانانی که در سرتاسر دنیا به یک نوع موسیقی گوش می دادند ، مرزهای اجتماعی و فرهنگی در نوردیده شد. وستیوال وود استاک[4] در سال 1969 صدها هزار نفر مخاطب را به خود جلب کرد.

فصل چهارم : رهایی

« در ابتدا هیچ چیز نمی دانیم. تنها می دانین اتفاقی خواهد افتاد ، می دانیم که چیزی آغاز شده و دیگر کاری از دست ما ساخته نیست ، نمی توان با تقلب از این مساله رهایی یافت. ما مجبوریم وارد ماجرا شده و خود را جریان سازگار کنیم ، درست مثل وقتی که وارد موج جمعیت شده و مجبور می شویم همجهت با آن حرکت کنیم.»

ادموند ژابه[1]  ، از بیابان تا کتاب،1981

در نظر تیرسه ، جامعه ی فرانسه در قرن چهاردهم، نوجوانی را از منظر روسو درک می کند ، نوجوانی ای که بحران های دوران بلوغ و تغییرات فیزیکی را به دنبال دارد. در این دوره جامعه از نظر آموزش و حفاظت ، توجه خاصی معطوف نوجوانان می کند. اجباری بودن مدرسه باعث می شد تا والدین مجبور باشند از نظر مالی فرزند خود را تامین کنند. بسیاری از متخصصان آموزشی از دوران نوجوانی ابراز هراس می کردند ، چرا که بروز هر رفتاری از نوجوان در این دوران را ممکن می دانستند. در این دوره ترس جنسی حکمفرمایی می کند ، علم پزشکی برای پاسخگویی به این ترس ها پدیده های مثل زن های سرد مزاج ، فاسد ، همجنسگرا، فاسد ، خود ارضا گر و . . . را مطرح کرده تا به این وسیله مانع از شکل گیری انحرافات جنسی شود. در این زمان خانواده ها به شدت خواستار کمک بودند تا بتوانند که بتوانند به هر نحوی که شده ، با خطر انحرافات جنسی که در کمین فرزندانشان بود و زندگی ایشان را تهدید می کرد مقابله کنند ( . . . ) ایشان دست به دامن پزشکان ، روانپزشکان، کشیشان و همچنین مبلغان مذهبی و در نهایت هر " متخصصی" که می توانست به آن ها کمک کند ، شدند. ( فوکو،197) نوجوانان از این میدان به دور نبودند. والدین اعتقاد داشتند که فرزندانشان از کودکی دست به " خودارضایی" می زندند ، مساله ای که از نظر ایشان امری خلاف طبیعت و خلاف اخلاق می نمود. با توجه به دمدمه مزاجی های نوجوانان ، پزشکان و متخصصان امور آموزشی از این مساله واهمه داشتند که این نوجوانان خیلی سریع به مسائل جنسی پی برده و در دام هایی که انتظارشان را می کشید گرفتار شوند. به همین جهت توصیه کردند خانواده ها به شدت مراقب حرکات فرزندان نوجوانشان باشند. نوجوانی حرکت بر بال بحران است. روسو که بسیار در این زمینه سخن رانده است می گوید : « روح شما ، قوه ی تخیل شما، قلب و جسم شما، همه و همه دست به دست هم داده و علیه شما توطئه می کنند. این ها رقبایی هستند که نباید اجازه ی عرض اندام داشته باشند. در نتیجه سعی کنید همیشه مشغول نگهشان بدارید. » تغییر رفتار ، اختلال احساسات ، نگرانی بی علت ، میل به شورش و . . .  سبب می شده تا معلمان توجه خاصی به الگوهای رفتاری نوجوانان نشان دهند. آن ها همراه نوجوانان را همراهی می کردندفمراقبشان بودند ، به رفتارشان نظم می دادند و برای رهایی وی از خطر رفتاری مستبدانه را با وی در پیش می گرفتند.

کت اشنر (اسمیتزونین)    برگردان زهرا خلجی

امسال در روز جهانی زبان مادری می‌خواهیم دلایل حفظ گوناگونی زبان را از نظر بسیاری از افراد بیان کنیم.

زبان ها در سراسر جهان در حال انقراض اند و این اتفاق به سرعت در حال رخ دادن است. امروز روز جهانی زبان مادری است که یونسکو آن را آغاز کرد تا گوناگونی زبان در جهان را ارتقا ببخشد.

در ناامیدانه ترین پیش بینی ها ۹۰ درصد زبان های جهان تا پایان این قرن از دست خواهند رفت. اگرچه در زندگی روزانه یک گویشور انگلیسی که هیچ گونه ارتباطی با فرهنگی که داخل آن است، ندارد؛ این مسئله بی اهمیت جلوه می‌کند. اما از بین رفتن زبان بسیار مهم است. با از دست دادن زبان ما همه موارد زیر را نیز از دست خواهیم داد:

مجله گیلگمش

تصور از موزه برابر است با آثار موجود در آن؛ يعني موزه مي شود مجموعه اي از اشيا که به واسطه ارزش هاي تاريخي، فرهنگي و هنريشان گردآوردي شده و در معرض تماشا قرار گرفته اند. انسانها براي ديدن اشيا به موزه ميروند، اشيايي جذاب و شگفتي آور که عامل جذب مخاطب به موزه هستند. موزه هاي گذشته که نمونه هاي آن موزه هاي باستانشناسي و مردمشناسي است تلاش مي کردند با به دست آوردن اشياي تازه و نمايش آنها، به جذابيت خود براي جذب مخاطب بيافزايند. اما امروزه موزه ديگر محدود به اشيا، نگهداري و يا نمايش آثار نيست، بلکه مرکزي اجتماعي - فرهنگي با رويکرد خلاقانه است که در راستاي جذب مخاطبان و گردشگران بيشتر و البته هدفمند فعاليت ميکند.

خبرهاي راديو عادي است

کاوه فولادي‌نسب 

جنگ براي بسياري از نويسنده‌هاي بزرگ دنيا منبع الهام بوده و هرچه باشد اين هم نظري است که: «در مرکز رمان‌هاي بزرگ هميشه يا جنگ حضور دارد يا عشق.» در ايران ما هم نويسنده‌هاي زيادي از اعاظم قدما تا جوان‌ترها و تازه‌کارها با الهام از جنگ تحميلي هشت‌ساله دست به خلق آثار داستاني زده‌اند و هنوز هم مي‌زنند؛ گرچه کم‌کمک نسلي از نويسنده‌ها دارند وارد بازار ادبي مي‌شوند که هيچ خاطره و يادگاري از جنگ ندارند و متولد سال‌هاي بعد از امضاي قطع‌نامه صلح هستند. در کلي‌ترين تقسيم‌بندي، آثار مربوط به ادبيات جنگ هشت‌ساله ايران و عراق را مي‌توان به دو گروه تقسيم کرد. گروه اول آن‌هايي هستند که به «دفاع مقدس» مي‌پردازند و هدفشان بيشتر به تصوير کشيدن رشادت‌هاي نيروهاي خودي و جنايت‌هاي دشمن غاصب است و گروه دوم آن‌هايي هستند که مفهوم «جنگ» را به ‌عنوان پديده‌اي شوم و خانمان‌برانداز در کانون تمرکزشان قرار مي‌دهند، به خصلت‌هاي فرازماني و فرامکاني آن مي‌پردازند و خيلي تلاشي براي نزديک شدن به نگاه رسمي نمي‌کنند. 

دوران حکمرانی خاندان صفویه در تاریخ ایران یکی از حساس ترین و قابل توجه ترین مقاطع تاریخی کشور ما ایران است. در این دوران تغییرات بنیادی در نظام جامعه ایرانی به وقوع پیوست و دگرگونی های شگرفی در فضای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و دینی رخ داد به نحوی که دوره صفویه در ایران را نمی توان با هیچ یک از دوره های پیشین، لااقل در ایران بعد از اسلام، مقایسه نمود. در مقالات و نوشته های مختلف به شباهت های حکومت ساسانیان و صفویه اشاره شده است که به نظر می رسد بیشتر به دلایل داخل شدن دین در حکومت و نیز یکپارچگی ایران در این دورهای تاریخی این شباهت مورد بررسی قرار گرفته است. 
    به هر روی صفویان برای نخستین بار پس از فروپاشی امپراطوری ساسانی، موفق شدند مرزهای ایران را به حدود مشابه آن دوران نزدیک سازند و دسته های قومی-نژادی گوناگون فلات ایران را در زیر یک پرچم گرد آورند و این انسجام را بیش از دویست سال حفظ نمایند اما اینکه ایشان برای استقرارنظام مطلوب خود و حفظ یکپارچگی ملی، از چه تدابیری بهره بردند از سوالات مورد توجه بوده است. 

مساله ی مدرسه

زمامداران سیاسی در زمان انقلاب کبیر فرانسه مساله ی جوانان را مطرح کردند.در آن زمان افرادی که زیر 20 سال سن داشتند بیش از 40 درصد جمعیت را تشکیل می دادند ، این مساله در حالیست که اکثر قریب به اتفاق افراد بالای 12 سال جایی در نظام آموزشی کشور نداشتند. تا زمان پایان دوران امپراطوری ، جوانان بدنه ی اصلی ارتش فرانسه را تشکیل می دادند. در زمان انقلاب فرانسه، پروژه های عمرانی و آموزشی بسیاری کلید زده شد. ناپلئون بناپارت از سال 1802 ساخت مدارسی جدید را آغاز کرد. در این زمان مدرسه اهمیت بسیار بالایی پیدا کرد چرا که به محل اصلی تربیت شهروندان تبدیل شده بود. متخصصان آموزشی ای مانند پستالوزی[1]  ( 1746-1827) ، فروبل[2] ( 1782-1852) ، و پس از آن ها دکرولی[3] ( 1871- 1932) ، دوی[4] ( 1859-1952)، مونتسوری[5] ( 1870-1952) ، فرنت[6] ( 1896-1966) و بسیاری از افراد دیگر در این دوران ، وظیفه ی آموزش ، تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان را عهده دار شدند.

چکیده:
امروزه تحلیل گفتمان یکی از روش‌های مهم در مطالعات تاریخی محسوب شود. از آنجا که متون هر دوره حوادث سیاسی و اجتماعی یک جامعه را بازتاب می‌دهد، بررسی و واکاوی متون با استفاده از‌ ابزار تحلیل گفتمان، راهی مؤثر درتبیین تحولات سیاسی و اجتماعی خواهد بود. در این میان، روش نقش‌گرایانی نظیر هلیدی و ون لیون در تحلیلِ گفتمان می‌تواند در تحقق اهداف روش‌شناختی پژوهش های تاریخی راهگشا باشد. زبانشناسان نقش‌گرا با تاکید بر بافت اجتماعی به سراغ تحلیل متون رفته و آن را با توجه به موقعیت اجتماعی مورد بررسی قرار می‌دهند. پژوهش حاضر نشان می دهد که رویکرد روشی این گروه به مباحث تحليل گفتمان انتقادي نسبت به آرا فوكو و پيروانش کارآمدتر است؛ زيرا متفکرانی چون فوکو و لاکلا و موف، از یک سو به مباحث به صورت کلی پرداخته اند و از سوی دیگر روش‌شناسی مشخصی نیز ارائه نداده اند. نکته قابل تأمل دیگر اینکه، ماهیت مفاهیمی چون قدرت، حاکمیت و ایدئولوژی و فرایند تولید گفتمان قدرت و دانش متناسب با آن درسده‌هایی که این متفکران می‌زیسته اند و درباره آن نظریه‌پردازی کرده‌اند، اساساً با ماهیت این مفاهیم در ادوار تاریخی و به طور مشخص تاریخ میانه متفاوت است. این پژوهش بر آن است تا نشان دهد که چگونه می توان از ابزار زبانشناسی در عینیت سازی تاریخ میانه بهره جست. در مقاله حاضر متون تاریخی دوره تیموری از طریق مدل روشی ون لیون مورد واکاوی قرار گرفته است.

کلیدواژه: تحلیل گفتمان، ون لیون، دوره تیموری

دوران راز آموزی نزد رومیان

به گفته ی وارون[1] مرحلی رازاموزی ( La pueritia) در نزد رومیان تا سن 15 سالگی به طول می انجامیده است. پس از آن از 15 تا 30 سالگی دوران نوجوانی ( L’adulescntia) و 30 تا 45 سالگی دوران جوانی ( La Juventus) در نظر گرفته می شده است. یکی از ویژگی های منحصر به فرد رومیان، قدرت پدر ( La Patria Potestas) در خانواده بوده که به وی امکان تصمیم گیری در خصوص زندگی یا مرگ فرزندان را تا زمان مرگ خودش        می داده است. پسر خانواده هم به نوبه ی خود همین قدرت را روی فرزندانش در آینده ایفا می کرده است. فلانچتی[2] از همین مساله برای توضیح تاخیر نوجوانی و جوانی در رومیان اشاره می کند ، چرا که فرزند پسر استقلال خود را تنها در زمان مرگ پدرش به دست می آورد( فرانچتی ، 1996). با این حال برای جلو افتادن بلوغ در پسران مراسم خاصی هم وجود داشته است. در ماه اکتبر هر سال ، پسران جوان 15 تا 16 ساله لباس هایی مردانه به تن کرده و به سمت مرکز گردهمایی اصلی شهر حرکت می کردند ، بزرگان نیز به نسبت شان اجتماعی خود این گروه ها را همراهی می کرده اند. پس از پایان این مراسم این افراد به شهروندان مستقل رومی تبدیل می شدند ، البته شهروندانی که تحت سلطه ی پدر خود قرار داشتند. آن ها با لباس های مردانه ای که بر تن داشتند برای ایفای نقش های مخصوص به خودشان در جامعه آموزش می دیدند. در وهله ی اول آموزشی نظامی تا به وسیله ی آن برای حضور در ارتش بزرگ رم آماده شوند و پس از آن آموزش سیاسی. روابط همجنسگرایانه در رم ، بر خلاف یونان ، با وجود آنکه برخی مواقع صورت می گرفته ، اما عمل رایجی نبوده است. فرانچتی علت اصلی این مساله را تسلط پدر بر خانواده می داند ، پدری که تحمل حضور مردی دیگر در زندگی پسرش را ندارد.

نوجوانی در گستره ی زمان

« آنچه که من در این کتاب بیان خواهم کرد اغلب مورد بی توجهی قرار می گیرد. این کتاب روایت حساس ترین لحظات زندگی من است و خوشحالم که به خیر و خوشی ختم شده اند. البته مساله ی اساسی آن است که در طول این لجظه ها ذهن من دستخوش تحولات بسیاری شد  و تغییرات بسیاری در آن حادث گردید. به هر حال من موفق شدم خودم را با شرایط وفق داده و ذهنم را مرتب کنم.» ( روسو، اعترافات)

درست است که مطالعه ی انسان شناسانه ی جوامع موجود کمک شایانی در آشنایی با پدیده ی نوجوانی در نقاط مختلف دنیا به ما می کند، اما بررسی تحولات تاریخی این پدیده هم خالی از لطف نخواهد بود.

خلاصه: دادشاه بلوچ ، يك روستايي ساكن بلوچستان بود كه بین سال های 1321 تا 1336 عليه حكومت پهلوي دوم سر به طغيان گذاشت و آوازه اش بخصوص بعد از کشتن چند مستشار آمریکایی از مرزهای محلی فراتر رفت. خاستگاه شورش او ستم خوانین محلی بود که سرانجام پس از قریب به 15 سال با همدستی همان ها و دستور شخص محمدرضا پهلوي به کمینگاه کشیده شده و به قتل رسید. در حالیکه هنوز هم مخالفانش همسو با تبلیغات حکومت وقت او را تقبیح می کنند، اکثریت عامه و روشنفکران بلوچ و چه بسا کشور او را به دلیل جسارت خاص و شورش علیه ستم از نامدارترين چهره‌هاي ملي در تاريخ معاصر مي‌دانند.
کلمات کلیدی: دادشاه، بلوچ، بلوچستان، خوانین، پهلوی دوم، تاریخ معاصر ایران

امیر بهاری

وقتي اثر هنري داراي ارزشهاي زيباييشناسانه و نظرگاه انساني باشد، راه خود را در دل تاريخ باز ميکند و به پيرامون خود روشنايي ميبخشد. آثار پرويز مشکاتيان واجد چنين مشخصهاي بودند. مشکاتيان هيچوقت از جامعهاش جدا نبود. چه در دوران انقلاب که با گروههاي عارف و شيدا مشغول به کار بود و چه در دهههاي شصت و هفتاد که آثاري درخشان را براي محمدرضا شجريان خلق کرد. نزديکي مشکاتيان به جامعه و شناخت او از سنتهاي موسيقي، او را فراتر از يک موسيقيدان موسيقي کلاسيک ايراني به مردم نزديک ميکرد. مردم هنوز «بيداد» را به خاطر دارند. وقتي خواننده ميخواند: «ياري اندر کس نميبينيم ياران را چه شد...» در دل خود بخشي از تاريخ ايران را ثبت ميکند و فغاني از عصر خود را به شکل پژواکي ناميرا در تاريخ رها ميکند. با اين همه او در سالهاي آخر چندان پويا نبود. شايد سالهاي منتهي به مرگ پرويز مشکاتيان آنقدر پيچيده و تاريک بود که او نميتوانست فراتر از خون دل خوردن - و با ساختن اثري - مردم را همراهي کند. هر اثر هنري، حتي اگر درباره تاريکترين مسائل بشر باشد، زماني از نهاد هنرمند به هستي ساطع ميشود که حداقل، کورسوي اميدي باشد و شايد مشکاتيان چنين چيزي را بهطور کامل از دست داده بود.

 بازمتولد شونده ها

آیین هایی که در مرحله ی گذار به نوجوانی صورت می پذیرند عموما مرتبط با کسب دانشی جدید هستند ، در اصل در این مرحله است که بزرگسالان دانش های خود را به نوجوان انتقال می دهند تا وی بتواند نقش جدید خود در جامعه را به خوبی ایفا کند. نوجوان در این مرحله اطلاعات اساسی و پایه ای در مورد جامعه ی خود را به دست    می آورد ، بزرگترها تکالیفش را به وی یاد می دهند ، برخی مواقع زبانی پنهانی را به وی می آموزند ، به او رقصیدن و آواز خواندن را یاد می دهند و . . . ارزش هایی که به نسل های مختلف منتقل می شوند یکسان هستند چرا که وابسته به فرهنگی یگانه هستند که با گذشت زمان دچار تغییر یا افول نمی شود. کودکی که به تازگی متولد می شود، اگر توسط پیرترین فرد قبیله یا جامعه آموزش داده شود هم هیچ تفاوتی با سایرین نخواهد داشت. تغییرات به آرامی صورت گرفته و تغییری در ماهیت جامعه به وجود نمی آورند ، لزوم آموزش قوانین جامعه و ارزش های آن به نسل جوان امری بدیهی است. آنچه که جوانان امروزی در زندگی انجام می دهند همان چیزی است که اجدادشان در گذشته آموخته اند و همان چیزییست که نوادگان ایشان در آینده انجام خواهند داد. آیین های گذار از مرحله ی کودکی در بستری از نقش های محدود اجتماعی صورت می گیرد. در این جوامع شخص به خودش تعلق ندارد ، شخصیت وی در خدمت جامعه اش قرار      می گیرد حتی با وجود اینکه هر کس شخصیت منحصر به فرد خود را حفظ می کند. در این مورد می توان به سخنان ماس [1] اشاره کرد :

فصل دوم : آیین های رازآموزی[1] در جوامع سنتی

« هرچه قدر هم که درد و رنجی که ما می بردیم زیاد بود و اضطرابمان بیشتر می شد ، باز هم کسی به کناره گیری فکر نمی کرد. من هم درست مثل بقیه بودم و این فکر حتی لحظه ای به ذهنم خطور نمی کرد . . . من هم به نوبه ی خودم می خواستم متولد شوم . . . دوباره متولد شوم . . . » )کامارا لی ، کودک سیاه[2](

معیارهایی که دنیای بزرگسالی و ورود به آن را تعریف می کنند بدون شک در هر جامعه ای متفاوت است. این معیارها بر اساس آیین هایی متفاوت در پاره ای از جوامع و بر اساس مراحلی متفاوت و تدریجی در سایر جوامع مشخص می شوند. این مراحل اغلب به صورت نامحسوس انجام گرفته و در نتیجه نوجوان را از حالت تعلیقی که ممکن است در آن قرار بگیرد و آسیب هایی که به وی وارد شود در امان نگاه می دارد. از جمله ی این مراحل می توان به جدا شدن از والدین و یا ازدواج اشاره کرد. البته در صورتی که این مراحل زود انجام گیرند نشانه ی خروج از دنیای کودکی خواهند بود و نه ورود به دنیای بزرگسالی و بلوغ. پس از اینها نوبت به تولد کودک اول می رسد ، سپس ازدواج کودک اول ، تامین مخارج خانواده ، مسئولیت های اجتماعی یا مذهبی و در نهایت مرگ پدر. در پاره ای از موارد هم این مساله پیش می آید که شخصی بزرگسال از دنیا می رود بدون آنکه مراحل فوق را گذرانده باشد و به همین علت وی را به عنوان فردی بالغ به حساب نمی آورند. ( گلوزوسکی،1995[3](

فصل اول : رشد کنندگان . . .

« در زمان نوجوانی و جوانی ، ما انسان هایی کامل بودیم و ترس و درد دنیا از همه طرف ما را زیر هجمه ی خود می گرفت. در آن دوران تفاوت آشکاری بین خوشحالی و ناراحتی برای ما وجود نداشت : خوشحالی و ناراحتی در زندگی ما با هم ادغام بود ، درست مثل دنیای بیداری ما که با خواب و رویا در هم آمیخته شده است. صبح ها مثل فرد کامل و بالغی از خواب بر می خواستیم و شب هنگام در اقیانوس خواب خود ، در حالی که کاملا با دنیای ستارگان در هم آمیخته شده بودیم و تب و تاب روز سپری شده از همه طرف ما را در بر می گرفت ، به خواب می رفتیم.» ( هنری میلر ، بهار سیاه[1])