«به نام ایران، به کام ایتالیا»یک نیم‌روز با هنرمندی که از دولت گله دارد. گزارش و عکس ازایسنا
یک نیم‌روز با هنرمندی که از دولت گله دارد
«به نام ایران، به کام ایتالیا»
زنان با لباس‌های متحدالشکل مشغول کارند و کتاب‌ها را با چرم صحافی می‌کنند. تا به حال این همه صحاف خانم در یک کارگاه ندیده بودم، وقتی دلیلش را می‌پرسم، می‌گوید: چرا از نیروی خانم استفاده نکنم؟ زنان فرشته‌اند... کم سن و سال‌ترین نیرویش 19 ساله و بزرگترینش 37 ساله است.
به گزارش خبرنگار صنایع دستی ایسنا، «علی‌اصغر مریخی آذر» بیشتر از 30 سال در حوزه صحافی و حکاکی روی چرم تجربه دارد و کارش را از سال 45 از پادویی در بازار شروع کرده؛ بعد از آنکه چند شغل عوض کرد، اتفاقی وارد این حرفه شد. او حالا با پسرهایش کار می‌کند و همه کارهای‌شان را روی چرم انجام می‌دهند.
این هنرمند که نشان درجه یک هنری دارد می‌گوید: در سال 58 به تولید لوازم کوهنوردی روی آوردم، چون رشته ورزشی خودم هم کوهنوردی بود. بر حسب تصادف همسایه کاریِ من صحاف بود و گاهی به کارگاه‌اش می‌رفتم و احساس می‌کردم کاری که انجام می‌دهند را می‌توانند خیلی بهتر انجام دهند. در یک برنامه کوهنوردی پایم شکست و چند ماه عصا به دست بودم، در این مدت صحافی را از او یاد گرفتم و وارد این کار شدم. «حاج آقا حسین علی» تنها کسی بود که به صحافی سنتی مشغول بود و همچنان نیز کار می‌کند و من از اینکه شاگردی او را کردم افتخار می‌کنم. همین امر بهانه‌ای شد که از سال 70 مستقل شوم و تجربه تکثیرسازی و سره‌سازی را هم به آن اضافه کردم و سال 78 کار را به شریکم واگذار کردم و به پسرهایم گفتم از این به بعد کاری را انجام می‌دهیم که کسی نمی‌کند و بعد از آن وارد سنتی سازی شدیم.
وبلاگ رسمی بنیادمختومقلی فراغی