اِبْن‌ِ بَزّاز دانشنامه ایران جلد: 1 شماره مقاله 462
اِبْن‌ِ بَزّاز bazzaz] ، محمد ebn-e بن محمد بن شهاب بن يوسف كَردَري د 27ق/424م، فقيه حنفى. وي در سراي، پايتخت اردوي زرين مرجع يگانة فتوا، و داراي نفوذ اجتماعى بسيار بود. او روزگاري را نيز در حاجى طرخان سپري كرد و سرانجام، در اواخر عمر راهى عثمانى شد. از شاگردان ابن بزاز مى‌توان از ابن عربشاه، محيى‌الدين كافيجى و شرف‌الدين قريمى نام آورد. از خصوصيات بارز فقه ابن بزاز اين است كه وي به احكام مستحدثه پرداخته، و اين امر سبب توجه به شخص او و آثارش در دنياي فقه حنفى از شرق تا غرب بوده است.
از آثار او الفتاوي البزازية از متون مهم فقه حنفى است كه بارها بر آن شرح نوشته شده است. گفتنى است ابن بزاز در اين كتاب بارها در ابواب مختلف به تحليل جمله‌هاي فارسى پرداخته است و اين موارد مى‌تواند در بررسى نقش زبان فارسى در منطقة اَتِل اسنادي درخور توجه باشد. افزون بر مناقب ابى حنيفه، آثار ديگري نيز از وي به صورت خطى در كتابخانه‌هاي مختلف جهان برجاي مانده است.*
وبلاگ رسمی بنیادمختومقلی فراغی