اِبْن‌ِ اِياس دانشنامه ایران جلد: 1 شماره مقاله 449
اِبْن‌ِ اِياس eyas] ، يا ebn-e اَياس، ابوالبركات محمد بن احمد بن اياس ناصري حنفى 52 - پس از 28ق/448-522م، مورخ مصري. نياي پدري او، فخري اياس د 53ق/449م از مماليك سلطان ظاهر برقوق بود و در دولت الملك الناصر فرج منصب دواداري = دبيري داشت.
ابن اياس از جلال‌الدين سيوطى، عبدالباسط بن خليل حنفى و شمس‌الدين قادري به عنوان استادان خود ياد كرده است. وي همچنين با رجال دربار و اميران مصري رابطة نزديك داشت و بسياري از آنان را مدح كرد، يا در مرگشان مرثيه سرود. پاره‌اي از اين مدايح در كتاب او آمده است.
مهم‌ترين اثر ابن اياس بدائع الزهور فى وقائع الدهور، در تاريخ مصر است. اين كتاب تاريخ مصر را از روزگار كهن تا سالهاي نزديك درگذشت مؤلف در بردارد و چند بار از جمله در قاهره 301- 306ق چاپ شده است.*
وبلاگ رسمی بنیادمختومقلی فراغی