بنیاد مختومقلی فراغی

دکتر صفر عبدالله؛ ایران شناس و استاد برجستۀ زبان و ادبیات فارسی در دانشگاههای قزاقستان است که در راه گسترش زبان و ادبیات فارسی سهم بسیار ارزنده ای دارد. وی از جمله استادان بسیار فعال و مؤثر به شمار می رود که از مهمترین فعالیتهای ایشان، می توان به سردبیری فصلنامه ای به نام «ایران نامه»؛ در پیوند با فرهنگ و ادب ایران اشاره کرد که به زبان روسی منتشر می شود و جایگاه ویژه ای در کشورهای آسیای میانه دارد.
ایشان تاکنون 8 کتاب تحقیقی به زبان فارسی و روسی تألیف کرده است. از مهمترین آثار وی می توان، «نوروز، هدیه ایران و جهان»، «مرثیۀ خورشید»؛ (به زبان فارسی و روسی)، «فهرست نسخه های خطی کتابخانۀ ملی قزاقستان»؛ (با همکاری دکتر کمال الدینی)، مقاله ای به نام «پیوند خط با زبان» و ترجمۀ بیش از صدها مقاله از زبان فارسی به زبان روسی را نام برد.

دکتر صفر عبدالله، با اشاره به وجود نسخه های خطی ارزشمند به زبان فارسی در قزاقستان و جمع آوری فهرست آنها با همکاری دکتر کمال الدینی، اظهار امیدواری کرد که این آثار توسط انتشارات مرکز پژوهشی میراث مکتوب به چاپ برسد. وی از قدیمی ترین نسخ نفیس، به دو کتاب گرانبها به قلم مولانا عبدالرحمن جامی (حدود 20 سال قبل از مرگ وی)، در کتابخانۀ ملی قزاقستان اشاره کرد و افزود: «امید است که با همکاری دکتر سید محمدباقر کمال الدینی، تصحیح و تحقیق این دو اثر ارزشمند ـ که تا به حال کسی از وجود آنها اطلاعی نداشته است ـ تا سال آینده به پایان رسد و انتشارات مرکز پژوهشی میراث مکتوب آن را منتشر کند.»

گفتنی است که دکتر سید محمدباقر کمال الدینی از دوستان و همکاران نزدیک دکتر صفر عبدالله است. وی دارای دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران و در حال حاضر، استادیار دانشگاه پیام نور یزد می باشد. وی با نگارش حدود 250 مقاله و چاپ آنها در مجلات داخلی و خارجی، در بسیاری از همایشهای داخلی و بین المللی از جمله: آذربایجان، تاجیکستان، قزاقستان، ترکیه و... سخنرانی و مقاله ارائه داده است.
ایشان هم اکنون به مدت دو سال است که به عنوان مدرس زبان و ادبیات فارسی، از طریق وزارت علوم و تحقیقات به قزاقستان اعزام شده است. دکتر کمال الدینی طی این مدت، با آشنایی و کمک دکتر صفر عبدالله با راهیابی به کتابخانۀ ملی قزاقستان، به جمع آوری و معرفی نسخه های نفیس و ارزشمند به زبان فارسی پرداخته، نسخه هایی که تاکنون ناشناخته مانده است.

منبع: سایت میراث مکتوب