پیگولوسکایا در ۱۹۱۸ دوره کلاس‌های بستوژف را به پایان رساند و در ۱۹۲۲ در رشته خاورشناسی از دانشگاه پتروگراد درجه دکتری گرفت. میان سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۸ در کتابخانه عمومی لنین‌گراد و ۱۹۳۸ در مؤسسه مطالعات خاورشناسی (در فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی) به کار اشتغال داشت. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱ و نیز از ۱۹۴۴ تا ۱۹۵۱ در دانشگاه لنین‌گراد تدریس می‌کرد. در ۱۹۴۶ به‌عنوان عضو وابسته فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی برگزیده شد و در ۱۹۵۲ نیابت ریاست انجمن روسیه و فلسطین و سردبیری مجموعه فلسطین را عهده‌دار گردید. پیگولوسکایا در ۱۹۶۰ به عضویت انجمن آسیایی فرانسه درآمد. او به دریافت سه نشان و مدال‌های متعدد نایل شد.

پیگولوسکایا عمدتاً به عنوان تاریخ‌نگار و متخصص تاریخ خاورمیانه و روم شرقی در اوایل سده‌های میانه شناخته شده‌است. مطالعات وی بیشتر درباره تاریخ، آثار سریانی، فئودالیسم و خاستگاه آن، نظام اقتصادی-اجتماعی و گسترش فرهنگی شام، عربستان، ایران، و بیزانس در سده‌های میانه بود. وی برآن بود که تبیین ویژگی‌های دو نظام برده‌داری و فئودالی در خاور نزدیک در حکم کلید حل مسائل تاریخی این نواحی در سده‌های سوم و هفتم میلادی است. او به موضوعاتی چون تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران، روابط ایران و بیزانس، نهضت مزدکیان، مسیحیان ایران، جغرافیا و سازمان‌های اقتصادی، بازرگانی و تولیدی ایران در دوره ساسانی و مناسبات فئودالی و چگونگی ظهور آن، اقطاع، نظام ارضی و راه ابریشم پرداخته‌است.

در واقع، او وارث دیدگاه و نظام فکری غالب محققان شوروی سابق است و در بررسی موضوعات و رویدادهای تاریخی به گذر از مرحله برده‌داری به فئودالیسم، و بروز مناسبات فئودالی در نتیجه تشدید تضادهای طبقاتی قائل است. با این حال، تحقیقات وی دارای اهمیت بسیار است، زیرا توانایی او در استفاده از زبان‌های باستانی و جدید سبب می‌شد تا بتواند منابع را دقیق بررسی کند و در نتیجه‌گیری‌ها، بر اسناد و مدارک مشخص تاریخی تکیه کند؛ کمتر کسی توانسته‌است چون او به این موضوعات با نگاهی جامع و چندجانبه بپردازد.

🌐تهیه شده در تحریریه ایراس