آنکه از ایلِ خود آواره گشته است

افسوس می خورد مدام

وآنکه از راهِ خود آواره گشته است

جهد می کند که بیابد آنرا .

*          *          *         

افلاک درفضاگَردانند

وخلق در زمین، سرگردان

آه این جهان چه بازیگرِغدّاریست بدآموز

هرکه چشم می گشاید بدان درپِیِ زراندوزیست.

*          *          *         

برخی تاج زرّین برسردارند

وبرخی چلّه نشین کویِ نیاز

وبرخی بر بُنی فقیرانه رُسته اند

وهستندچشمانی که بی خستگی درپیِ لطافتی مَفروشَند.

*          *          *         

بنگر کسانی را که نان برای زنده ماندن ندارند

کسانی که دریغِ زمینِ خدا را پوزه  می کشَند

وکسانی که در دریوزگیِ تن پوشی پاره فرسوده اند

لیک هستند کسانی که با شال ترمه تلطیف می کنند تن.

*          *          *         

جهان، چون کشتزاري مهيّاست که درآن؛

یکی لذّتي زندگی بخش مي چشدو ديگري راحاصلي جز پژمردن نيست     

وهرکه را ، فکرِ خویش واُمید،

به کاری بسته است .

*          *          *

زمانه را پایانی نیست ولیک عمر اَندک

ومحیطِ آن ، چهار فصل ، که بهار سرآغازیست بدان                                              

وچشمانِ غازهایِ وحشیِ بال گشاده برآسمانِ آن

نظر به برکه ای دارد که بیاساید .

*          *          *         

آه که مختومقلی را تفکّری غمگنانه وجاری،

ودیده ای سرشک بار

و دلی ناآرام وپرخروش

به تخیّل واداشته است .