خدایار افزود: رشته‌های علوم پایه مثل ریاضی و فیزیک هم وضعیت مشابهی دارند؛ چون فرد با داشتن این تخصص‌ها نمی‌تواند شغل مناسب پیدا کند. البته این مسئله در رابطه با کسانی که به رشته خود علاقه دارند ممکن است متفاوت باشد و فرد به هر طریقی رشته مورد علاقه خود را پیگیری کند. اما در رشته‌های علوم انسانی که ادبیات یکی از آن‌هاست افراد هنوز به بازار کار نگاه می‌کنند و وقتی می‌بینند بازار کاری وجود ندارد، گرایشی هم به سمت آن پیدا نمی‌کنند. به قول الکسیس کارل، برنده نوبل، «ارزش هر فن به نتایج آن است».

او درباره این‌که چرا در بین دانشجویان ادبیات کمتر نویسنده و شاعر خلاقی می‌بینیم نیز گفت: بخش عمده آن به همین مسئله برمی‌گردد که افراد در رابطه با رشته خود شغلی پیدا نمی‌کنند. بخش دیگری از آن به خاطر اشکلاتی است که در خود رشته وجود دارد. از سال ۱۳۱۳ که دانشکده ادبیات دانشگاه تهران تاسیس شد تا همین سال ۱۳۹۰ هیچ گرایشی در رشته ادبیات به وجود نیامده بود و حوزه ادبیات بسیار عمومی بود. تنها چند سالی است که گرایش‌های متفاوتی در این رشته تاسیس شده است. مثلا امسال در حوزه زبان و ادبیات فارسی گرایشی مثل ویراستاری به وجود آمده است. نقد ادبی و ادبیات تطبیقی از دیگر گرایش‌های نوپدید در دانشگاه‌هاست. بنابراین می‌بینیم در سال‌های اخیر تغییراتی به وجود آمده است. در رشته ادبیات فعلا کاربردی‌ترین گرایش همین ویراستاری است که فارغ‌التحصیلان آن می‌توانند امیدوار باشند مرتبط با رشته خود شغلی پیدا کنند.

ابراهیم خدایار متذکر شد: امروز در دانشگاه‌های دنیا آموزش‌ها در ارتباط با پیوند ادبیات با سینما، تئاتر، موسیقی و دیگر هنرهاست. الان هم ما در تلاش هستیم گرایش ادبیات و هنر را جا بیاندازیم، اما تاسیس این گرایش زمان‌بر است و ابتدا باید جامعه را قانع کنیم و کتاب‌ها و منابع چنین گرایشی را تامین کنیم.

 انتهای پیام