گاه از رفعتِ کلامی که می‌خواند به لرزه می‌افتد، و گاه از لطافتِ سخن اشک از دیده می‌افشاند. گاه حلاوتی وصف‌ناپذیر در کام خود می‌یابد و گاه تلخیِ گزنده‌ای بر جانش می‌نشیند؛ اما آنچه در همه حال با اوست شوق به اندیشیدن و تأمل است.متنهای انتخاب شده برای این مجموعه اگرچه ناشناخته نیستند، بی‌تردید به اندازه‌ای که باید و شاید خواننده نشده‌اند. از این رو، بنای فراهم‌آورندگان این مجموعه بر آن بوده است که از هرجهت، متنی گیرا و تأثیرگذار به دست دهند تا لااقل این اندازه از میراث گرانبهای ادب پارسی خوانده و فهمیده شود و در بهترین صورت، میل و رغبتی در خواننده برای مطالعه اصل متون برانگیزد.آنچه بخش عمده این مجموعه را تشکیل می‌دهد حکایت است. زیرا بسیاری از نویسندگان، خصوصاً نویسندگان صوفیّه، عموماً‌ از قالب حکایت، به سببی توانایی آن در جلب مخاطب و همچنین سهولتِ یادسپاری، برای بیان مقصود خود استفاده کرده‌اند. بنابراین مطالعه کتاب‌هایی که در زمره این مجموعه منتشر می‌شوند خالی از لذت نیست اما این سخن شمس تبریزی را نباید از نظر دور داشت که: «غرض از حکایت، معاملة حکاست است نه ظاهر حکایت که رفع ملات کنی به صورتِ حکایت، بلکه دفع جهل کنی.»
 
«از دیباچه و عنوان مسلمانی»، «سرآغاز کتاب»، «عنوان مسلمانی»، «در شناختن نفس خویش»، «آدمی را از دو چیز آفریده‌اند»، «حقیقت دل»، «در بیان سبب احتیاج آدمی به کالبد»، «شناختن مقصود از لشکر دل»، «راه درستِ به‌کار بردن شهوت و غضب و تن و حواس و دل»،‌«منشأ صفات خوب و بد در آدمی»، «اصل آدمی گوهر فرشتگان است»، «عجایب عالم دل»، «روزن دل در بیداری نیز با عالم ملکوت گشاده گردد»، «هر آدمی بر فطرت زائیده می‌شود»، «علم چگونه حجاب راه است؟»،‌«سعادت آدمی در معرفت خدای تعالی است»،‌«عجایب صُنع در تن آدمی»، «آدمی در این عالم غایب عجز و نقصان است»،‌«تشبیه خلق به گروهی نابینا»،‌«شناخت معنی تسبیحات چهارگانه»، «فضیلت درویشی»، «فضیلت تفکر»،‌«حقیقت تفکر»، «پیدا کردن تفکر که برای چه می‌باید»،‌«پیداکردن سبب پوشیدگی معرفتِ حق‌تعالی»، «حقیقت رضا»،‌«در یاد کردن مرگ»  عنوان بخش‌هایی از این کتاب است.