نقد این کتاب از آن رو اهمیت دارد که تاریخ­نگاری عثمانی، یکی از جریان­های مهم تاریخ­نگاری در جهان اسلام است. مورخان قلمرو امپراتوری عثمانی، در طول شش سده استیلای عثمانیان، آثار پرشمار و ارزشمندی خلق کرده­اند. البته اروپاییان بیشتر از مسلمانان اعم از ایرانی و عرب، به مطالعه و بررسی این آثار پرداخته­اند. چنانکه همین مستشرقان اروپایی منابع تاریخ عثمانی از سده دهم/ شانزدهم به بعد را به زبان­های خود ترجمه کرده­اند. مورخان غربی که به شناخت دولت عثمانی نیاز داشتند، متن کامل یا بخشی از آثار تاریخی سفرا و سیاحان عثمانی، به ویژه آثار مورخان بزرگی نظیر کاتب چلبی، نعیما، خواجه سعدالدین و جلال­زاده مصطفی را به زبان­های ایتالیایی، فرانسوی، انگلیسی و آلمانی ترجمه و منتشر کرده­اند.


در ایران متأسفانه تا دوره ناصرالدین شاه، هیچ توجهی به تاریخ عثمانی و منابع آن نشد. در این دوره بنا به علاقه شخص شاه، چند منبع تاریخی عثمانی به فارسی ترجمه شد و بعد از آن بار دیگر این آثار مورد بی­توجهی قرار گرفت. بنابراین آشنایی محققان تاریخ در ایران، از تاریخ­نگاری عثمانی تا روزگار حاضر همچنان ادامه یافته است.


در حالی که در ایران، چنین فقر شدیدی نسبت به تاریخ­نگاری عثمانی وجود دارد، در اروپا و آمریکا علاوه بر تصحیح و انتشار منابع دست اول عثمانی، ده­ها تک نگاری ارزشمند به صورت کتاب و پایان­نامه­های تحصیلی درباره تاریخ­نگاری عثمانی، تألیف و انتشار یافته است. علاوه بر آن، یکی از پروژه­های مهم دانشگاه هاروارد در یک دهه گذشته، تدوین دانشنامه مورخان عثمانی است که از طریق اینترنت در دسترس همگان است.


 پرداختن به تاریخ­نگاری عثمانی به ویژه برای ما ایرانیان از آن لحاظ که موجب شناخت بهتر و بیشتر تاریخ­نگاری ایران می­شود، دارای اهمیت بسیاری است، زیرا تاریخ­نگاری عثمانی از همان آغاز شکل­گیری و نیز در مرحله اوج و کمال خود تا حد زیادی وام­دار زبان فارسی، عناصر ایرانی و شیوه­های تاریخ­نگاری ایران بود.


این نشست با حضور دکتر حسن حضرتی، دکتر داریوش رحمانیان و مؤلف کتاب روز دوشنبه بیستم آبان ماه از ساعت 17 تا 19 در محل پژوهشکده تاریخ اسلام برگزار خواهد شد.


منبع: انجمن ایرانی تاریخ