از مکتب تا مدرسه رزيتا ميري

مکتب‌خانه در هر مکاني ممکن بود داير شود در مسجد، خانه، دکان و... که از وضعيت مناسبي برخوردار نبود.

کف اتاق با حصير، نمد، گليم و يا فرش کهنه‌اي پوشانده مي‌شد و هر کودکي براي نشستن خود يک تشکچه از منزل مي‌آورد. اين تشکچه‌ها دور تا دور اتاق کنار ديوار پهن مي‌شد و شاگردان روي آن مي‌نشستند.

از ميز و نيمکت، تخته سياه و گچ خبري نبود بلکه از لوح، رحل و قلمدان استفاده مي‌شد. معلم، مکتبدار، ملاباجي و آخوندباجي در بالاي اتاق مي‌نشست و در مقابل او جعبه‌اي به عنوان ميزتحرير قرار داشت. مکتبدار دو ترکه دراز و کوتاه جهت تنبيه شاگردان در دست داشت و گاهي قلياني هم زير لب.

متاًسفانه يکي از مواردي که کودکان را از رفتن به مکتب گريزان مي‌کرد، تنبيهات بدني نظير چوب و فلک نمودن و گاهي حبس کردن در اتاق تاريک و نمدار به نام سياه‌چال بود.

با گذشت زمان مکتب‌خانه‌ها رنگ مدرسه به خود گرفت و از شمار آنان در شهرهاي بزرگ کاسته شد و مدارس مهمي چون دارالفنون و... ايجاد شد. شاگردان اين مکتب‌خانه‌ها با وجود تنبيهات بدني و مشقت بسيار از تحصيل گريزان نشدند و برخي از آنها تبديل به اشخاص تاًثيرگذار و دانشمندي شدند.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع:

1. شهيدي، حسين. سرگذشت تهران، (تهران، راه مانا، 1383).

2. محمدي، محمد؛ قاييني، زهره. تاريخ ادبيات کودکان ايران، ج 3، (تهران، چيستا، 1379).

3. نجمي، ناصر. تهران عهد ناصري، (تهران، عطار، 1367).