با توجه به سوابق هنری ژاپن و پیشرفت خیره کننده صنعتی این کشور ظرف دهه های اخیر این واقعیت را بایستی پذیرفت که اصولا در ژاپن مرز مشخصی میان هنر و صنایع دستی وجود نداشته و اگر امروزه جوانان زیادی را می بینیم که به صنایع دستی می پردازند در حقیقت می خواهند به این وسیله به احساسات خود تجسم بخشند. تنوع و زیبایی رشته های گوناگون صنایع دستی ژاپن که علی رغم توسعه روزافزون صنعت هنوز هم ادامه دارد نظیر سرامیک،کارهای لاکی،بامبوبافی،کاغذسازی،س اخت فرآورده های چوبی و فلزی اعجاب انگیز است.البته در گذشته صنایع دستی بصورت میراثی بود که معمولا از پدر به پسر منتقل می شد ولی اکنون برخی جوان ها را می بینیم که بدون توجه به حرفه پدری و به جای انتخاب مشاغل اداری پرداختن به صنایع دستی را پیشه خود قرار می دهند.این عده با دیدگاه و تفکر کاملا جدید وارد کارگاه هایی می شوند که دارای سنت های تولیدی چند صد ساله است. از ویژگیهای دیگر صنایع دستی ژاپن آن است که روستاییان نیز در فصل زمستان بعد از کاشت و پیش از برداشت محصول(مانند ایران) به صنایع دستی روی می آورند.صنعتگران از سنین کودکی این هنرها را در کارگاهها فرا می گیرند و این اعتقاد در میان آنان وجود دارد که در هیچ رشته از صنایع دستی نمی توان در مدتی کمتر از دَه سال به تسلط لازم دست یافت. آنها بسیار قانع بوده و مانند پدران خود بدون نام و نشان در کار و تلاش به سر می برند.آنان چیزی بیش از تامین زندگی و احترام از جانب کارفرمایانی که برای آنها فعالیت می کنند نمی خواهند.  

دو علت عمده را می توان برای استمرار صنایع دستی در ژاپن قائل شد: اول- ادامه سنتهای زندگی گذشته نظیر پذیرایی با چای (chanoyu) وگل آرایی ( Ikebana). این رسوم حتماً نیازمند صنایع دستی بسیار هنرمندانه ای نظیر گلدانهای سرامیک،سرویس چایخوری سرامیک،آویزهای دیواری،حصیر تاتامی به عنوان کفپوش اتاق،کیمونوی(لباس سنتی زنان) تهیه شده از پارچه زربفت و دستباف،جوراب سفید،ماسکهای مخصوص بازیگران نمایش سنتی (Noh )وچترهای آفتابی است که تضمین کننده ادامه تولید بسیاری از صنایع دستی است. دوم- تشویق مداوم و همه جانبه دولت را باید عامل بسیار موثری در ادامه حیات صنایع دستی و دلگرمی صنعتگران آن دانست که از سال ۱۹۵۰ میلادی در چارچوب برنامه ثروت ملی زنده به اجرا گذاشته شد. 

منبع:www.tokyo.icro.ir