اَبْدال‌ْ بِيْگ‌ bea(a)yg] [abdal د پس‌ از 17ق‌/511م‌، از صوفيان‌ هفت‌گانه‌ و از ياران‌ سلطان‌ حيدر و سلطان‌ على‌ صفوي‌ كه‌ صفويان‌ را در رساندن‌ به‌ پادشاهى‌ ياري‌ فراوان‌ كرد. نام‌ او در منابع‌ دورة صفويه‌ به‌ صورتهاي‌ ابدال‌ على‌ بيگ‌، ابدال‌ بيگ‌ قورچى‌ باشى‌، ابدال‌ بيگ‌ دده‌، دده‌ بيگ‌ طالش‌ و دده‌ بيگ‌ قورچى‌باشى‌ نيز آمده‌ است‌، اما به‌ درستى‌ روشن‌ نيست‌ كه‌ ابدال‌ بيگ‌ و دده‌ بيگ‌ يكى‌ باشند. در مآخذ آن‌ دوره‌ گاهى‌ اين‌ دو نام‌ براي‌ يك‌ فرد، و گاهى‌ به‌ عنوان‌ دو شخصيت‌ مستقل‌ به‌ كار رفته‌ است‌.
نخستين‌ بار از او در جنگ‌ سلطان‌ على‌ - پسر سلطان‌ حيدر و برادر شاه‌ اسماعيل‌ - مرشد صفويان‌ مق 98ق‌/493م‌ با سلطان‌ فرخ‌ شيروان‌ شاه‌ و بايسنقر ميرزا ياد شده‌ است‌. در اين‌ جنگ‌ ابدال‌ بيگ‌ فرماندهى‌ جناح‌ چپ‌ سلطان‌ على‌ را بر عهده‌ داشت‌. پس‌ از مرگ‌ سلطان‌ على‌، ابدال‌ بيگ‌ به‌ خدمت‌ شاه‌ اسماعيل‌ درآمد و در جنگهاي‌ متعدد او را ياري‌ فراوان‌ كرد. وي‌ مدتى‌ حكومت‌ شهرهاي‌ قزوين‌، ري‌، ساوجبلاغ‌ و خوار را بر عهده‌ داشت‌. در 16ق‌ به‌ حكومت‌ مرو گماشته‌ شد، اما چون‌ در مقابل‌ ازبكان‌ شكست‌ خورد و مرو را رها كرد، شاه‌ اسماعيل‌ او را از همة مناصب‌ خود عزل‌ كرد و فرمان‌ داد تا به‌ اردبيل‌ باز گردد. از اين‌ پس‌ از زندگى‌ او اطلاعى‌ در دست‌ نيست‌.