كتابخانه كنگره امريكا سازمان اسنادو کتابخانه ملّی جمهوری اسلامی ایران
كتابخانه كنگره امريكا. اين كتابخانه در واشينگتن دي سي قرار دارد و كتابخانه ملي ايالات متحده محسوب مي‌شود. مجموعه وسيع آن گنجينه‌اي بي‌همتا از تجربه دموكراتيك امريكاست. خدمات آن نه تنها به اعضاي كنگره، بلكه به اعضاي شاخه‌هاي اجرايي و قضايي دولت، كتابخانه‌هاي سرتاسر جهان، و دانش‌پژوهان، پژوهشگران، و هنرمنداني كه از منابع آن استفاده مي‌كنند، ارائه مي‌شود.
كتابخانه كنگره، گشوده‌ترين و دسترس‌پذيرترين كتابخانه ملي بزرگ جهان است. اين كتابخانه با 22 تالار مطالعه در مجتمعي سه طبقه در كپيتل هيل[1] ، و كتابخانه هنرهاي نمايشي[2] در مركز هنرهاي نمايشي جان اف. كندي، به خوانندگانش خدمات ارائه مي‌كند. كتابخانه، افزون بر اين، داراي دو تالار مطالعه جداگانه براي اعضاي كنگره و كارمندان آنهاست و واحدهاي خدمات مرجع موسوم به "خدمات پژوهشي كنگره (سي.آر.اس.)"[3] ، در چندين ساختمان اداري در مجلس نمايندگان و سنا فعاليت مي‌كنند.
كتابخانه كنگره امروز با كتابخانه‌اي كه كنگره در سال 1800 به‌وجود آورد بسيار متفاوت است. در لايحه‌اي كه باعث انتقال مركز دولت به پايتخت جديد (واشينگتن) شد، در كنار عوامل ديگر، 5000 دلار نيز براي خريد كتاب‌هايي كه ممكن است براي استفاده كنگره لازم باشد اختصاص و غرفه مناسبي براي جا دادن اين كتاب‌ها تدارك ديده شد. كتابخانه مرجع، صراحتآ و منحصرآ به كنگره اختصاص داده شد. اين كتابخانه بيشتر به‌عنوان بخشي از شاخه مقننه حكومت، تا شاخه اجرايي آن، تأسيس شد. امروز نيز، كتابخانه جزء قوه مقننه باقي مانده است، اين بدان معناست كه به كنگره، و نه به رئيس‌جمهور، گزارش مي‌دهد. اما رئيس‌جمهور، رئيس كتابخانه كنگره را منصوب و كنگره آن را تأييد مي‌كند.
تاريخچه. نخستين مجموعه كتاب‌ها براي كتابخانه كنگره به كتابفروشان كدل و ديويس در لندن سفارش داده شد كه در سال 1801 در 11 صندوق و يك كيف نقشه، با كشتي از طريق اقيانوس اطلس تحويل داده شدند. كتاب‌ها تا اوت 1814 در اتاقي از آن ساختمان جاي گرفتند، در اين سال سربازان انگليسي ساختمان كپيتل را به آتش كشيدند و مجموعه 3000 جلدي آن در شعله‌هاي آتش سوخت.
يك ماه بعد از اين حادثه، تامس جفرسون كه دوران بازنشستگي را در مونتي‌سلو سپري مي‌كرد، كتابخانه شخصي خود را كه در طول 50 سال گرد آورده بود، به‌عنوان جايگزين به كتابخانه پيشنهاد كرد. اين مجموعه يكي از بهترين كتابخانه‌ها در ايالات متحده به شمار مي‌آمد. جفرسون به هنگام ارائه كتابخانه‌اش به كنگره چنين نوشت، "من مي‌دانم كه در اين كتابخانه چيزي وجود ندارد كه كنگره بخواهد از مجموعه‌اش خارج كند؛ در واقع، در آن موضوعي نيست كه عضو كنگره نخواهد به آن مراجعه كند". كنگره پس از بحث‌هاي طولاني در ژانويه 1815 پيشنهاد وي را پذيرفت و 23950 دلار براي مجموعه 6487 جلدي او پرداخت.
دو آتش‌سوزي ديگر بر رشد كتابخانه اثر نهاد. در 1825 آتش‌سوزي كوچكي در كتابخانه (كه دوباره در كپيتل جاي گرفته بود) تعدادي از نسخ تكراري را سوزاند. آتش‌سوزي جدي‌تري در 1851 دو سوم موجودي 55000 جلدي گرد آمده، از جمله بخش عمده مجموعه خريداري شده از جفرسون را نابود كرد. در عرض سه هفته پس از آن، رئيس‌جمهور وقت، ميلارد فيلمور، يك بودجه اضطراري 10000 دلاري براي آغاز جايگزيني مجموعه سوخته اختصاص داد. سال بعد، كنگره اختصاص مبلغي حدود 150000 دلار براي خريد كتاب‌هاي جديد و ساخت تعدادي تالار در كناره غربي كپيتل براي كتابخانه را تصويب كرد.
در پايان جنگ داخلي، مجموعه كتابخانه كنگره به 82000 جلد رسيد. اين كتاب‌ها را در وهله نخست اعضاي كنگره، قضات دادگاه عالي، هيئت‌هاي سياسي، و اعضاي هيئت دولت مورد استفاده قرار دادند.
رشد مجموعه. در 1864، لينكلن شخصي را به سمت رئيس كتابخانه كنگره منصوب كرد كه قرار بود كتابخانه را طي سي سال آينده تغيير شكل دهد. اينزورث رند اسپوفورد مجموعه‌هاي كتابخانه كنگره را بسيار گسترش داد و به اين نهاد نقش ملي نويني بخشيد.
اسپوفورد موفق شد قانون حق مؤلف را تغيير دهد تا كتابخانه كنگره از هر كتاب، نقشه، نمودار، نمايشنامه، آثار موسيقي، گراور، مواد چاپي، و يا عكس‌هايي كه براي دريافت حق مؤلف به كتابخانه كنگره ارائه مي‌شد، دو نسخه رايگان دريافت كند؛ همچنين طي توافقي با سازمان اسميتسونيان[4] به شكل منظم شروع به گردآوري آثار علمي امريكايي و مدارك خارجي از طريق مبادله نمود. قانون ديگري كتابخانه را قادر ساخت نسخ متعدد از صورت مذاكرات مجلس و همه قوانين ايالات متحده را به رايگان دريافت كند. اسپوفورد از اينها براي تبادل مدارك با همه كشورهايي كه با ايالات متحده روابط ديپلماتيك داشتند، استفاده كرد.
اسپوفورد همان گونه كه پيش‌بيني مي‌شد به‌سرعت همه اتاق‌ها و سرسراهاي كپيتل را با سيل مواد دريافتي جديد انباشت. او در 1873 براي ساختمان جديدي كه قرار بود خانه هميشگي مجموعه فزاينده ملت با تالارهاي مطالعه براي پژوهشگران و عموم كتابخوانان باشد، كوشش ديگري را در مجلس به ثمر رساند. به اين ترتيب، او انتقال كتابخانه متعلق به كنگره را به كتابخانه‌اي متعلق به ملت قطعيت بخشيد.
جاي‌دهي مجموعه‌ها. دو معمار اهل واشينگتن به‌نام‌هاي جان ال. اسميتماير و پُل جِي پِلز ساختمان كتابخانه تامس جفرسون را به سبك رنسانس ايتاليايي طراحي كردند. ساختمان در 1897 به پايان رسيد. اين بنا با نقاشي‌هاي ديواري، كاشي‌هاي معرق، و مجسمه‌هايش اثري هنري است. تاج ساختمان، گنبد تالار مطالعه آن، 38 متر ارتفاع و 30 متر پهنا دارد و ستون‌ها و مجسمه‌هايي به ارتفاع 5/3 متر، كه زندگي و انديشه متمدن را نشان مي‌دهند، آن را نگه مي‌دارند.
همپاي افزايش مجموعه‌ها و كارمندان، كنگره دو ساختمان ديگر به مجتمع كتابخانه در كپيتل هيل افزود: ساختمان جان آدامز كه در اوج دوره هنر دكو[5] طراحي شد و در 1939 گشايش يافت؛ و ساختمان يادبود جيمز مديسن كه بيش از 140 هزار مترمربع را در برمي‌گرفت، و هنگامي كه در 1980 افتتاح شد سومين ساختمان بزرگ دولتي بود. (تنها پنتاگون و ساختمان جي. ادگار هوور متعلق به اداره پليس فدرال امريكا بزرگ‌تر بودند).
فهرستنويسي مجموعه‌ها. نخستين رئيس كتابخانه كنگره در ساختمان جديد در 1897، روزنامه‌نگاري بدون تجربه كتابداري، به‌نام جان راسل يانگ بود. او به‌سرعت دريافت كه كتابخانه كنگره بايد بر مجموعه‌هايي كه روي هم انباشته شده و اتاق‌هاي كپيتل را پر كرده نظارت داشته باشد. يانگ واحدهاي سازماني را به‌وجود آورد و برنامه‌هايي ريخت و كتابخانه را از مرحله گردآوري و انباشت به كارخانه پردازش كارآمدي تبديل كرد كه مواد را سازمان مي‌داد و سودمند مي‌ساخت.
رؤساي كتابخانه در قرن بيستم. پس از دو سال هربرت پوتنام كه پيش از آن سرپرست كتابخانه عمومي بوستون بود جانشين يانگ شد و از 1899 تا 1939 در اين سمت باقي ماند.
ميراث پوتنام. كتابخانه در زمان پوتنام به دوران بلوغ خود رسيد. اسپوفورد مواد را گردآوري كرد، يانگ براي سازماندهي آنها اقدام كرد. پوتنام تصميم گرفت كه اين مواد را به استفاده برساند. يكي از كارهاي بزرگ او تهيه نظام نوين رده‌بندي كتاب‌ها بود. نظام رده‌بندي كه در آن زمان در كتابخانه به‌كار مي‌رفت مبتني بر چيزي بود كه جفرسون طراحي كرده بود و براي مجموعه‌اي با اندازه و دامنه كتابخانه كنگره بسيار نارسا بود. نتيجه اقدام پوتنام طرح كاملا نوين رده‌بندي كتابخانه كنگره بود كه عمومآ براي مجموعه‌هاي بسيار بزرگ، بهترين شمرده مي‌شود.
كنگره در 1901، كتابخانه را مجاز ساخت كه براي نخستين بار، كتاب‌ها را به خارج از ناحيه كلمبيا امانت دهد و به اين ترتيب، نخستين برنامه امانت بين كتابخانه‌اي را به‌وجود آورد. پوتنام گام‌هايي را برداشت كه به چاپ فهرستبرگه‌هاي 5/7 در 5/12 سانتيمتر منجر شد و به اين ترتيب، كتابخانه‌هاي سرتاسر كشور مي‌توانستند آنها را بخرند. او بر آن بود كه كتاب‌ها را به‌همان سرعتي كه كتابخانه كنگره به‌وسيله قانون واسپاري، مبادله، و يا خريداري دريافت مي‌كرد فهرستنويسي كند و سپس فهرستبرگه‌ها را به قيمت تمام شده به كتابخانه‌هاي كوچك‌تر بفروشد؛ با اين كار نهادهاي كوچك‌تر، هنگامي كه كتابي را مي‌خريدند در هزينه و كار فهرستنويسي صرفه‌جويي مي‌كردند. به‌اين ترتيب، كتابخانه كنگره در استاندارد ساختن روش‌هاي فهرستنويسي نقش پيشرو را به‌خود گرفت. ركوردهاي فهرستنويسي كتابخانه، اكنون در بيشتر موارد به‌وسيله نوارهاي مارك (فهرستنويسي ماشين‌خوان) ارائه مي‌شوند تا كارت‌هاي چاپي، اما همان اصل، امروز نيز به‌كار مي‌رود. كتابخانه‌هاي ايالات متحده تنها در 1991 حدود 387 ميليون دلار از طريق خدمات فهرستنويسي كتابخانه كنگره صرفه‌جويي كردند.
در 1914، به پيروي از برخي مجالس قانون‌گذاري ايالتي، پوتنام از كنگره درخواست كرد كه واحد جديدي در كتابخانه ايجاد كند تا به قوه مقننه خدمت كند و به پرسش‌هايي كه در فرايند قانون‌گذاري پيش مي‌آمد به‌سرعت پاسخ دهد. اين خدمت كه خدمات مرجع به مجلس[6] ناميده مي‌شود با گردآوري نمايه‌ها، خلاصه‌ها، و مجموعه‌هاي قوانيني كه كنگره ممكن بود به آنها نياز داشته باشد آغاز به‌كار كرد، اما خيلي زود به واحد خدمات مرجع تخصصي براي انتقال اطلاعات و پژوهش تبديل شد.
پوتنام با دو تن از مشوقان موسيقي، يعني اليزابت اسپريگ كوليج و گرترود كلارك ويتال توافقي به عمل آورد و سخاوت اين دو، دامنه ]خدمات[ كتابخانه را وسعت و مجموعه‌هاي آن را غناي بيشتري بخشيد. كوليج، بنياد كوليج را در كتابخانه كنگره براي مطالعه، تصنيف، و ارزيابي موسيقي به‌وجود آورد و بودجه‌اي براي ساخت تالار كوليج براي موسيقي مجلسي[7] فراهم ساخت؛ نخستين كنسرت در 1925 در اين تالار اجرا شد. ويتال در 1935 پنج ساز استراديواريوس[8] به همراه بودجه‌اي براي اجراي كنسرت‌هايي كه در آنها اين سازها نواخته شوند به كتابخانه اختصاص داد. اين هدايا به دريافت هزاران شاهكار دستنوشته موسيقايي منجر شد و كتابخانه را به مركزي بي‌رقيب براي مطالعه موسيقي تبديل كرد.
نكات برجسته ديگر در 40 سال رياست پوتنام در كتابخانه كنگره عبارتند از: تأسيس بخش‌هاي ادبيات و زبان فرهنگ‌هاي ديگر؛ برنامه گردآوري آهنگ‌هاي فولكلوريك امريكا (كه اكنون بخشي از مركزِ موسوم به مركز زندگي فولكلوريك امريكايي كتابخانه است)؛ تعيين مشاور براي گردآوري آثار شعري، به‌دست آوردن مجموعه گرانبهاي كتاب‌هاي قرن پانزدهم فولبر[9] كه يكي از سه نسخه كامل كتاب مقدس گوتنبرگ را بر روي پوست گوساله در خود داشت؛ و تأمين هزينه ساخت تالار مطالعه با شكوه بخش اسپانيايي از انجمن اسپانيايي امريكا و رئيس آن، آرچر ام. هانتينگتون.
دوران پس از پوتنام. آرچيبالد مك‌ليش، شاعر بود و از 1939 تا 1945 به‌عنوان رئيس كتابخانه كنگره خدمت كرد. وي تعيين ساختار نوين مالي و اداري براي كتابخانه كنگره را نخستين وظيفه خود به‌شمار آورده و بعدها نوشت: "مشكل اصلي كتابخانه قديمي، از نظر من كه وارث غيرمنتظره‌اي بودم و انتظاري از او نيز نمي‌رفت، اين بود كه كل كتابخانه مثل لانه زنبور از سقف آويخته و با يك رشته به معمار معجزه‌گر آن، كه رئيس باشد، وابسته است." ساختاري كه مك‌ليش آفريد 30 سال دوام يافت. او همچنين نخستين خط‌مشي را نوشت كه اهداف كتابخانه را تعيين مي‌كرد؛ اين خط‌مشي، "قوانين خدمت"[10] و "قوانين گزينش" او را در برمي‌گرفت. اين قوانين در عمل، اولويت‌هاي اين نهاد را تعريف كردند و در اصول، امروز نيز اجرا مي‌شوند.
لوتر اونز كه مدير خدمات مرجع به مجلس بود جانشين مك‌ليش شد و از 1945 تا 1953 خدمت كرد. او فعاليت‌هاي بين‌المللي كتابخانه را گسترش داد، توافق‌نامه‌هاي مبادله در سطح بين‌المللي را توسعه بخشيد، و اعضاي كتابخانه را به كشورهاي در حال توسعه اعزام كرد تا كتابخانه تأسيس كنند.
ال. كوئينسي مامفورد از 1954 تا 1975 به‌عنوان رئيس كتابخانه كنگره خدمت كرد. او نخستين كسي بود كه با مدرك كتابداري اين كار را برعهده مي‌گرفت. او در دوران رياستش، عامل انقلاب در فناوري كتابخانه بود. فهرستنويسي خودكار شد و فرمت ديجيتالي يافت. حال ديگر داده‌هاي كتابشناختي بيشتر از طريق نوارهاي مارك توزيع مي‌شد نه برگه‌هاي چاپي، و پژوهشگران به جست‌وجوي مجموعه‌هاي عظيم به‌وسيله رايانه خو گرفتند و ديگر در ميان فهرستبرگه‌ها جست‌وجو نمي‌كردند. در زمان رياست مامفورد، گردآوري مواد خارجي به‌گونه تصاعدي افرايش يافت و اين، عمدتآ ناشي از نگراني كنگره براي عقب نماندن امريكا از مسابقه اطلاعات علمي و فني بود كه با پرتاب ماهواره اسپوتنيك به فضا توسط اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي در 1957 آغاز شده بود. مامفورد همچنين كنگره را متقاعد ساخت كه كتابخانه به ساختمان ديگري در كپيتل هيل نياز دارد تا كارمندان و مجموعه‌هاي فزاينده خود را در آن جاي دهد.
مورخ برجسته، دانيل ژوزف بورستين از 1975 تا 1987 به‌عنوان رئيس كتابخانه خدمت كرد. او كه پژوهشگري با ارتباطات ملي و بين‌المللي قوي با جهان پژوهش بود در پي آن بود تا كتابخانه كنگره را بهتر به پژوهشگران بشناساند. وي سمينارها برگزار كرد، شوراي دانش‌پژوهان به‌وجود آورد، چهره‌هاي برجسته از جهان علم و فرهنگ را دعوت كرد تا بر سر ميز ناهار گفت‌وگو را برانگيزاند و در تالار بزرگ كتابخانه در بزرگداشت شخصيت‌هاي خلاق امريكا شام‌هاي باشكوه ترتيب داد. اين تلاش‌ها ديدگاه عمومي مثبتي براي كتابخانه به ارمغان آورد.
جيمز اچ. بيلينگتون در 1987 به جانشيني بورستين منصوب شد. بيلينگتون نيز مورخ بود و در بسياري از علايق بورستين در مورد بهتر شناساندن كتابخانه كنگره به پژوهشگران و دانشمندان اشتراك عقيده داشت. فناوري‌هاي نوين فرصت مناسبي به او داد كه كتابخانه كنگره را به نيرويي حياتي در زندگي آموزشي ملت تبديل سازد. وي در پي آن بود كه مجموعه‌هاي كتابخانه را در دسترس تمام مردم از تمام نقاط كشور قرار دهد بدون اينكه آنها مجبور باشند براي استفاده از مجموعه‌ها به واشينگتن سفر كنند. او در 1990 در برابر كنگره چنين اظهار داشت "فناوري ــ ذخيره الكترونيكي، گزينش، و انتقال الكترونيكي اطلاعات ــ كتابخانه كنگره را قادر خواهد ساخت كه به كتابخانه‌اي بدون ديوار تبديل شود. اين كتابخانه از طريق شبكه پيشرفته‌اي از كتابخانه‌هاي محلي، كه مانند قيفي اطلاعات كتابخانه كنگره را در اختيار جامعه قرار مي‌دهد، قادر خواهد بود به مردم امريكا در سرتاسر كشور خدمت كند."
كتابخانه كنگره در عصر حاضر
گروه‌هاي استفاده‌كننده از كتابخانه. كتابخانه امروز كنگره به گروه‌هاي بسياري خدمت مي‌كند. نخستين گروه، اعضاي كنگره هستند كه بدوآ به‌وسيله خدمات پژوهشي كنگره (سي.آر.اس.) كه در 1970 جايگزين خدمات مرجع مجلس شد به آنها خدمت مي‌شود. خدمات پژوهشي كنگره با حدود 850 كارمند، سالانه تقريبآ 500000 درخواست اطلاعاتي، پژوهشي، و تحليلي از اعضا و كميته‌هاي كنگره دريافت مي‌كند.
گروه خاص ديگر، شهروندان نابينا و معلول جسمي هستند. خدمات كتابخانه ملي به نابينايان و معلولان جسمي، از برنامه‌هاي رايگان كتابخانه ملي است. كتابخانه مواد بريل و ضبط شده را براي هر كس كه نتواند كتاب چاپي بخواند، تأمين مي‌كند. اين خدمت كه در 1931 به‌وجود آمد، در 1991 از طريق شبكه‌اي مركب از 160 كتابخانه منطقه‌اي و محلي، به حدود 760000 خواننده، بيش از 20 ميليون كتاب ضبط شده و بريل ارائه كرده است. جامعه هنري و پديدآورندگان امريكا، شامل هنرمندان، نويسندگان، مصنفان و ناشران، از خدمات اداره حق مؤلف استفاده مي‌كنند. اين نهاد در كتابخانه كنگره در 1991، 660000 درخواست حق مؤلف را ثبت كرده است.
كتابخانه كنگره به جامعه كتابدار از راه‌هاي بي‌شمار ياري مي‌رساند. اينها عبارتند از: ايجاد و پشتيباني از استانداردهاي ملي و بين‌المللي فهرستنويسي؛ فهرستنويسي كتاب‌ها، نقشه‌ها، و مواد ديگر به شكلي كه همه كتابخانه‌ها بتوانند استفاده كنند؛ توزيع داده‌هاي فهرستنويسي؛ فهرستنويسي با همكاري نهادهاي پژوهشي ديگر؛ گردآوري انتشارات خارجي با همكاري نهادهاي ديگر؛ هماهنگ‌سازي فعاليت‌ها با كتابخانه‌هاي ديگر دولت فدرال از طريق كميته مركز فدرال اطلاعات كتابخانه‌اي (اف.ال.آي.سي.سي.)[11] و رابط رايانه‌اي آن، يعني شبكه فدرال كتابخانه و اطلاعات (فدلينك)[12] ؛ و جست‌وجو براي يافتن روش‌هاي جديد نگهداري از كتاب‌ها در مقياس بزرگ براي جلوگيري از تجزيه كاغذ اسيدي.
مجموعه‌ها. كتابخانه كنگره سرشار از عالي‌ترين‌هاست. اين كتابخانه با بيش از صد ميليون ماده كتابخانه‌اي در مجموعه‌هايش، بزرگ‌ترين كتابخانه جهان است. كمتر از 20 درصد اين رقم كتاب‌هاي موجود در مجموعه‌هاي رده‌بندي شده هستند؛ بقيه آن، كه بيش از 83 ميليون ماده است، شامل موارد زير مي‌شود: بيش از 12580000 كتاب با حروف بزرگ و برجسته، اينكونابولا، تك‌نگاشت‌ها و پيايندها، موسيقي، روزنامه‌هاي صحافي شده، جزوه‌ها، گزارش‌هاي فني، و مواد چاپي ديگر؛ بيش از 1870000 ماده شنيداري، مانند ديسك، نوار، و اشكال ضبط شده ديگر؛ حدود 40000000 نسخه خطي؛ حدود 4100000 نقشه؛ حدود 8700000 ريزنگار؛ بيش از 500000 فيلم سينمايي؛ حدود 14000000 عكس؛ بيش از 80000 پوستر؛ حدود 350000 چاپ و طراحي زيبا؛ بيش از 130000 نوار ويدئو و ديسك ويدئو؛ و حدود 1240000 ماده ديداري ديگر.
كتابخانه كنگره داراي بيش از 5000 كارمند براي اداره اين مجموعه‌هاست؛ اين كتابخانه در اوايل دهه 1990 بودجه‌اي بيش از 328 ميليون دلار را در سال به خود اختصاص مي‌داد. سيستم رايانه‌اي كتابخانه 12600000 ركورد را در پايگاه‌هاي خود دارد و از طريق 3000 پايانه در سه ساختمان و كپيتل هيل خدمت ارائه مي‌كند. كتابخانه دفاتري در قاهره، جاكارتا، كراچي، نايروبي، دهلي‌نو، و ريودوژانيرو، و همچنين دفتر گردآوري مواد در مسكو دارد.
گنجينه‌ها. كتابخانه در جريان انباشتن دانش جهاني، بسياري از نمونه‌هاي نادر و گرانبهاي تلاش‌هاي فكري انساني را نيز به‌دست آورد. در واقع سخاوت اهداكنندگان، كتابخانه كنگره را به موزه‌اي در بزرگداشت نبوغ آفرينشگر تبديل كرده است. اما كتابخانه برخلاف موزه، مجموعه‌هايش را نه براي نمايش صرف، بلكه براي استفاده گرد آورده است تا بررسي، مقايسه، و تجزيه و تحليل شوند و فهم ما را از خود و ميراثمان غنا بخشند.
كتابخانه كنگره به‌واسطه داشتن اينكونابولا و قطعاتي بي‌نظير (مانند نخستين فيلم متحرك يعني >عطسه فرد آت<[13] كه تامس اديسون در 1893 ساخته است؛ دستنوشته‌هاي اصلي نمايش‌هاي موزيكال مانند >اوكلاهما!<[14] ، >پورگي و بس<[15] ، >قايق نمايش<[16] ، و >داستان وست سايد<[17] كه در اختيار مصنفان آنها بوده است؛ و كامل‌ترين صفحه و نوارهاي موسيقي تجاري و غيرتجاري جهان كه غول دنياي جاز، الينگتون ساخته است) به خود افتخار مي‌كند.
براي امريكايي‌ها، احتمالا بزرگ‌ترين گنجينه، چركنويس "اعلاميه استقلال" به قلم تامس جفرسون است، و آن چهار صفحه نوشته با قلم و مركب است همراه با تغييراتي كه بنجامين فرانكلين، جان آدامز، و ديگران در آن داده‌اند. كتابخانه هزاران اثر ديگر مربوط به جنگ استقلال و بنيان‌گذار جمهوري را در خود دارد، اينها يكي از مواد قرارداد تسليم ارتش انگليس در يورك تاون است كه به‌وسيله لرد كورنواليس و جورج واشينگتن امضا شده است؛ ديگر صورت مذاكرات مجمع فدرال توسط جيمز مديسن نوشته شده و شرح مذاكرات مجمع قانون اساسي در 1787 است. كتابخانه، اوراق شخصي بيشتر رؤساي جمهور از واشينگتن تا كوليج را دارد و داراي تعداد زيادي اشياي به‌جا مانده از شخصيت‌هايي مانند لينكلن، تئودور روزولت، و وودرو ويلسون است. اين كتابخانه مالك نسخه دستنوشته "اعلاميه استقلال" و دو نسخه دستنوشته از خطابه گتيسبرگ نيز هست.
گنجينه تصويري كتابخانه از مكان‌هاي متعدد و زمان‌هاي بسيار گرد آمده است. كتابخانه كنگره نخستين عكس كپيتل را كه در 1846 گرفته شده است، دارد. اين كتابخانه همچنين تمام عكس‌هاي اصلي را كه برادران رايت براي ضبط نخستين پروازهاي موتوري موفقشان در كيتي هوك گرفتند، در اختيار دارد. نخستين نقشه شناخته شده جزيره منهتن نيز كه يك نقشه آبرنگي تهيه شده در 1639 براي شركت هلندي هند غربي است، در اختيار كتابخانه كنگره است.
مجموعه كتاب مصور از قرن 15 تا 20، متعلق به لسينگ جِي. روزنوالد، احتمالا كامل‌ترين مجموعه كتاب‌هاي نادر است. اين مجموعه شامل بيش از 2500 اثر گرانبهاست مانند كتاب حجيم مقدس "ماينتس"[18] (1453) كه يكي از دو نسخه شناخته شده رساله‌ها و انجيل‌هاي چهارگانه (1495) است، و نيز محصولات نايابي از انتشارات ويليام ككستون.
مجموعه موسيقي كتابخانه شامل ادوات و دستنوشته‌هاي ناياب است. كتابخانه مالك بيش از 1600 فلوت از فرهنگ‌هاي سرتاسر جهان (از جمله فلوت شخصي فردريك كبير در قاب چيني دست‌ساز آن) است كه در مجموعه فلوت ديتون سي. ميلر قرار دارد.
استفاده از كتابخانه كنگره. تالارهاي مطالعه عمومي بر روي هر بزرگسالي كه يك قطعه عكس ارائه دهد و درخواست كارت عضويت نمايد باز است. كاربران مي‌توانند با استفاده از پايانه‌هاي متصل، به پايگاه‌هاي داده‌هاي كتابشناختي كتابخانه دسترسي يابند. خوانندگان در تالار اصلي مطالعه قادرند شماري از منابع كتابشناختي را با استفاده از پايانه‌هايي كه به يك ديسك‌گردان خودكار مشترك متصل‌اند، جست‌وجو كنند.
تالارهاي مطالعه مواد كتابخانه‌اي ويژه، مانند نسخ خطي، نقشه‌ها، فيلم‌هاي سينمايي، و موسيقي نيز بر روي جامعه بزرگسال باز است، اگرچه ممكن است كاربران ناچار باشند براي استفاده از موادي كه در سايت‌هاي دور انباشته شده‌اند از قبل تعيين وقت كنند. براي مثال، يك ايستگاه كاري ديسك نوري در تالار مطالعه مواد چاپي و عكس‌ها به كاربران اجازه مي‌دهد كه به‌سرعت در ميان تصاوير هزاران پوستر جست‌وجو كنند و آنچه را كه مي‌خواهند، بيابند و چاپ كنند. تالار مطالعه مجموعه‌هاي ماشين‌خوان با انواع نرم‌افزارهاي رايانه‌اي براي استفاده كاربران انباشته شده است.
كتابخانه كنگره، سالانه به هزاران بازديدكننده از سراسر جهان كه تنها به قصد ديدن ساختمان‌هايش مي‌آيند نيز خوش‌آمد مي‌گويد. نوسازي بنيادين دو ساختمان قديمي آن در 1986 آغاز و در اواسط دهه 1990 پايان يافت. اين ساختمان‌ها بر روي پژوهشگران باز هستند و بازديدكنندگان مي‌توانند تالار مطالعه اصلي ساختمان تامس جفرسون را از فراز يك گالري محصور در بازديدهاي برنامه‌ريزي شده منظم عمومي مشاهده كنند. برنامه‌هاي ادبي و كنسرت‌هاي رايگان اتاق موسيقي به‌طور منظم در طول سال ارائه مي‌شوند. در طول تابستان، مركز "زندگي فرهنگي امريكايي"، كنسرت‌هاي نيمروزي متعددي بيرون از ورودي اصلي ساختمان جفرسون اجرا مي‌كند.
كتابخانه بدون ديوار. كتابخانه كنگره در اواسط دهه 1980 و اوايل دهه 1990 در پي آن بود تا مجموعه‌هايش را براي پژوهشگران، دانشمندان، و دانشجويان سراسر ايالات متحده دسترس‌پذيرتر سازد. براي رسيدن به اين هدف از طرق بسياري استفاده نمود. از جمله، خدمت اشتراك آزمايشي معروف به‌نام "كتابخانه كنگره به‌طور مستقيم"[19] كه براي كتابخانه‌هاي ايالتي امكان دسترسي پيوسته به پايگاه‌هاي داده‌هاي كتابشناختي كتابخانه كنگره را فراهم مي‌كرد. در برنامه آزمايشي ديگري به‌نام "حافظه امريكايي"[20] ، از فناوري رايانه‌اي براي توزيع نسخ الكترونيكي عكس‌هاي آرشيوي، نسخ خطي، موسيقي، فيلم‌هاي سينمايي، كتاب‌ها، و ضبط‌هاي شنيداري استفاده شده است و دسترسي به مواد منحصربه‌فرد را كه قبل از آن تنها در خود كتابخانه كنگره ممكن بود، فراهم ساخته است.
كتابخانه، كار بر روي يك مركز نوين دانش و فناوري را با دو هدف عمده آغاز كرده است: يكي، افزايش مجموعه مواد علمي خارجي كتابخانه؛ و ديگر، به گفته جيمز بيلينگتون، "ايجاد نوعي راهنماي الكترونيكي براي شبكه‌ها و پايگاه‌هاي داده‌هاي اطلاعات علمي و فني در سرتاسر جهان".
"مركز كتاب"، در كتابخانه كنگره كه در 1977 براي پيشبرد برنامه‌هاي خواندن و سوادآموزي تأسيس شد، نمونه ديگري از عبور كتابخانه به فراسوي ديوارهاي آن است. از 1984، بيش از نيمي از ايالت‌ها مراكز كتاب خود را تأسيس كرده‌اند تا با كتابخانه كنگره در پيشبرد فرهنگ كتاب و ميراث ادبي هر ايالت، نظارت بر طرح‌ها و ميزباني از رخدادهايي كه توجه عموم را به اهميت كتاب‌ها، خواندن، سواد، و كتابخانه‌ها جلب مي‌كنند، همكاري نمايند.
مآخذ:
1) Cole. John Y. For Congress and the Nation: A Chronological History of the Library of Congress, 1979; 2) Goodrum, Charles A. Treasures of the Library of Congress. [revised edition],1991; 3) Goodrum, Charles A; Dalrymple, Helen W. The Library of Congress, 1982; 4) Nelson, Josephus; Farley, Judith. Full Circle: Ninety Years of Service in the Main Reading Room, 1991; 5) Small, Herbert. The Library of Congress:Its Architecture and Decoration, 1982.
ترجمه مرتضي كوكبي
[3]. Congressional Research Service (CRS)
[6]. Legislative Reference Service
[11]. Federal Library Information Center Committee (FLICC)
وبلاگ رسمی بنیادمختومقلی فراغی