بنیاد مختومقلی فراغی

دانی چرا به عالــــــــــم ,یالقیز سنی سیور من 

چون در برم نیایی , اندر غمت اولــــــــــــــــر من

من یاربا  وفــــایم  , بر من  جفـــــــا  قیلور سن

گر تو مرا نخواهی من خود سنی دیلـــــــــــرمن

روی چو مـــــــــــاه داری , من شـــاد دل از آنم 

زان شکر لبانت بیر اوپکنگ دیلــــــــــــــــــــر من

تو همچو شیر مستی , دانی قانیم ایچــر سن

من چون سگان کویت , دنبال تو گـــــــــــــیزرمن

فرمــــــــــــــای غمزه ات را , تا خــون من بریزد

ورنی سنینگ آلیندن من یاز غویــــــــــــا باریرمن

هر دم به خشم گوی , بارغیل منیم قــانیمدان   

  من روی سخت گـــــــــــرده , نزدیک تو دورورمن

روزی نشست خواهم یا لقیزسنین قــــــاتیندا 

      هم سن چاخیر ایچرسن , هم من قمیز چیـلرمن

آن شب که خفته باشی مست و خراب شاها 

     نوشین لبت به دندان قی یی – قی یی توتورمن

روزی که من نبینم آن روی همچو مــــــــــاهت 

     جــــانا نشان کـــــــــــــویت از هر کس سورورمن

مــــاهی چو شمس تبریز غیبت نموده , گفتند   

ازدیگری نپرسید , من سویلـه دیم ،آریرمن